Tekst: Theo Stepper

De Australische vrienden Zach Stephenson en Billy Fleming hebben hun liefde voor surfen, skateboarden en rock ’n roll laten samenkomen in de band Hockey Dad. Ook op hun derde album – het live album Triple J Live At The Wireless niet meegerekend – laten ze weer een fijne mix van (surf)rock met een punk-twist overgoten met een zonnig popsausje horen. De formule is duidelijk en dat maakt dat je het album gerust op repeat kunt laten staan. De nummers volgen elkaar gemoedelijk op, terwijl het tempo in de meeste gevallen gelijk blijft, ergens tussen mid- en uptempo in.

Doordat Corona roet in het eten gooide, is de release van Brain Candy uitgesteld naar 31 juli. De manier waarop het de wereld wordt in geslingerd is dan wel weer mooi: de heren organiseren een Drive In op een racecircuit in Wollongong.  Terwijl ze het album integraal spelen zal op de achtergrond de surffilm Rage3 worden vertoond. Dat het Down Under is, maakt dat we niet met de auto aanschuiven, maar niet getreurd want er zijn inmiddels al vier singles van het album getrokken, dus voorpret hebben we hoe dan ook.

Vier singles, da’s niet weinig, hoor ik u denken. Dat klopt, maar het album staat dan ook vol met gemakkelijk in het gehoor liggende poprock en de gemiddelde lengte van de nummers is radiowaardig, want ligt tussen de drie en drieënhalve minuut. Brain Candy opent sterk met single ‘In This State’, dat gaat over hoe om te gaan met een verkering die uitgaat. Het is een ideale opener, omdat het een krachtig en pakkend nummer is met veel samengepakte energie, waarmee de weg voor de overige nummers wordt geplaveid. Het wordt gevolgd door ‘I Missed Out’, dat wordt gekenmerkt door een heerlijke gitaarriff en explosieve drumroffels. Het nummer is tegelijkertijd upbeat en melancholisch en schetst een beeld van het verstrijken van de tijd en hoe we daarmee omgaan. ‘I missed out on so much,’ geeft uitdrukking aan het gevoel van mensen die hun tijd verkeerd hebben besteed en daar te laat achter komen. Goed, nog één single dan: ‘Itch’ kent een geweldig opbouw. Het is het langste nummer van het album en dat is nodig om het emo-gevoel dat men wil oproepen met lange uithalen theatraal neer te zetten. ‘Itch’ schuurt, jeukt en blijkt een geweldig fijne oorwurm, die gemakkelijk in je poriën kruipt en die je heerlijk mee kunt blèren.

En zo staan er nog veel meer single-waardige nummers op het album dat in Seattle werd opgenomen in de Robert Lang Studios (o.a. Nirvana, Foo Fighters) met producer John Goodmanson (o.a. Sleater-Kinney, Bikini Kill). Luister bijvoorbeeld naar ‘Germophobe’ en ‘Keg’ die beide wat ons betreft tot de betere nummers op dit toch al smakelijke album horen. De eerste combineert heel knap energie met een laid back vibe en de laatste is een ballad met veel twang.

Het lijkt erop dat Hockey Dad met deze derde plaat zijn geluid echt gevonden heeft. Dat hij Brain Candy afsluit met een nummer dat ‘Looking Forward To The Change’ heet, roept wat dat betreft gelijk de vraag op welke verandering de heren op het oog hebben. Maar dat is voor later, want ondertussen kunnen we genieten van dit rustig startende nummer, dat halverwege in een stroomversnelling raakt om naar een indrukwekkend (instrumentaal) einde te snellen.