Tekst: Koen Ruijs

Drie jaar na ‘Beyondless’ laat de Deense post-punk formatie Iceage weer wat stof opwaaien.  ‘Seek Shelter’ vliegt namelijk op 7 mei de wijde wereld in. Een plaat met negen nieuwe songs en een paardenkop als coverart. 

Het vijfde studioalbum trapt af met een luchtalarm ondersteund door opzwellende violen, waarna een gitaarriff de opener ‘Shelter Song’ inluidt. ‘Shelter Song’ verwijst meteen naar de titel van het album. In het refrein maant leadvocalist Elias Rønnenfelt je tot rust en slaat een onzichtbare arm om je heen. ‘Kom maar hier, kom maar bij mij. De rest van de wereld zal toch alleen maar tegen je aantrappen.’ De zwalkende stem van Elias wordt opgetild door de engelenstemmen van het ‘Lissabon Gospel Choir’. Een gloed van Portugese warmte lijkt de kille attitude van Iceage te verwarmen. 

Op ‘High & Hurt’ komen de punkroots van het vijftal bovendrijven. Het tempo ligt hoger, de vocalen worden agressiever. En ja, je leest het goed, ‘vijftal’. In de aanloop naar ‘Seek Shelter’ is het viertal versterkt met een vijfde bandlid in de vorm van Casper Morilla. Hoewel je met vijf nog meer lawaai kunt creëren dan met vier, wordt er op ‘Love Kills Slowly’ meteen gas terug genomen. Iceage laat zien dat het op een geheel eigen wijze een ballad ter gehore kan brengen. De refreinen worden weer naar een buitenaardse hoogte gedreven door de leden van het ‘Lissabon Gospel Choir’. Dit gaat zo ver dat het even lijkt alsof je door een surrealistische ruimte zweeft tegen het einde van het liedje. 

‘Vendetta’ pakt je bij de strot en haalt je weer terug naar de harde realiteit. Iceage sleept je mee door een jungle, waar maffiabazen, wapens en drugs de wereld bepalen. De alsmaar doordenderende dance-drumgroove en de apocalyptische instrumentale stukken geven je het idee dat je constant op je hoede moet zijn. Zodra het oerwoud decor van ‘Vendetta’ wegvaagt, doemt er een chique paleis op. De dancegroove wordt ingeruild voor een ouderwetse ‘swing feel’. ‘Drink Rain’ voelt alsof je wordt teruggeworpen naar de jaren 30, waar je een kijkje neemt in een rokerige balzaal, vol jurken en nette pakken. De lyrics dikken dit beeld perfect aan. ‘I drink rain like iced champagne, I drink the rain to get closer to you’. De swing feel wordt zo nonchalant gespeeld door de band, dat het soms bezopen aanvoelt.  Maar zodra de champagne op is, wordt er een fles rode wijn opengetrokken. Een keus die alle bandleden beamen, aangezien ze met zijn allen ‘Red wine’ meeschreeuwen in het refrein van ‘Dear Saint Cecilia’. Een track die laat zien dat een verwijzing naar religie onvermijdelijk is op een Iceage plaat. Tevens wordt er een link gelegd met eerder werk van de band, aangezien het liedje veel ingrediënten bevat van het vorige album ‘Beyondless’. Met name het tempo, de blazerspartijen en de opbouw van het liedje veroorzaken de link met het vorige album. 

Als de band dan net een duidelijk punt van herkenning laat horen, word je in slaap gewiegd door een rustige, liefkozende gitaartokkel van ‘The Wider Powder Blue’. Zodra je net lekker ontspannen met gesloten ogen luistert naar deze lullaby, wordt je wakker geschud zodra de band de rug recht in het refrein van hetzelfde liedje. Maar een harde climax blijft uit, wat ergens juist verrassend is.  Je ontwaakt met de klanken van een draaiend muziekmobiel. Een geestachtige stem zweeft je oren binnen. We zijn aangekomen bij de afsluiter ‘The Holding Hand’. De lieflijke melodie wordt overschaduwd door een angstaanjagende sfeer die zich uitvouwt met explosieve accenten. Als een olifant door porseleinkast. Het blijft niet bij één porseleinkast. Uiteindelijk blijft er niets heel en wordt je door een wall of sound naar het einde geramd.

Luisterend naar ‘Seek Shelter’ besef je heel goed dat de wereld om je heen hard, koud en ruw is. Echter, af en toe is er iets wat je vastgrijpt en warmte geeft. Iets waaraan je voelt dat er hoop is. Iceage is misschien in de regel een traditionele band. Maar ze blijven zichzelf wel steeds uitdagen door nieuwe elementen terug te laten komen in hun muziek. Dit keer wordt je verrast door een gospelkoor, een drumgroove geïnspireerd door een drumloop uit een kinderkeyboard en een mondharmonica. Op het oog zijn het elementen die niets met elkaar te maken hebben, laat staan de coverart met de een ingezoomd portret van een paardenkop. Desondanks weet het Deense vijftal hier toch een origineel geheel van te smeden.
Iceage laat met hun vijfde studioalbum zien dat hun ongenuanceerde, ruwe muziek, ook warm en hoopvol kan zijn. 

Mexican Summer