Tekst: Dennis de Waard

Nummer drie voor IDLES alweer. Met de explosie die de band op de wereld losliet met ‘Brutalism’, de viering van de underdog op ‘Joy as an Act of Resistance’, en de kenmerkende genadeloze liveshows van de band zijn de verwachtingen voor ‘Ultra Mono’ torenhoog. De geloste singles deden ons al reikhalzend uitkijken naar de plaat en die bleek het wachten meer dan waard te zijn.

IDLES heeft het met ‘Ultra Mono’ voor elkaar gekregen om nog verder te groeien. Zo horen we de band op ‘Grounds’ dreigender dan ooit met een track die grootser klinkt dan de band zelf. De mannen uit Bristol weten het nummer aan het eind laten ontploffen als het onweer dat Joe Talbot al het hele nummer voorspelt. Met ‘A Hymn’ laat de band een rustigere kant van zichzelf horen, waarmee ze laten zien dat het niet enkel hakken en zagen is wat betreft hun songs. ‘A Hymn’ is zelfs een welkome verandering, een verademing zelfs. Joe Talbot die een keer niet oneliners uit, cynisch klinkt en hier en daar namen dropt (LeBron James, David Attenborough, The Fall). We horen hem op zijn kwetsbaarst zonder dat het 100% persoonlijk is als ‘June’ op ‘Joy…’. Maar er is ook ruimte voor klassieke IDLES-nummers als ‘Anxiety’, ‘Mr. Motivator’, ‘War’.

Tekstueel is het nog steeds smullen. The usuals suspects als rechtse politici en The Sun krijgen er weer van langs, maar ook zeehondknuppelaars (ja, echt) en conservatieve dorpelingen. Maar het zijn de oneliners als “CLACK! CLACK! CLACK-A-CLANG CLANG! That’s the sound of the gun going bang-bang.” of “I beg your pardon? I don’t care about your rosegarden!” die het anthem-gehalte hoog houden. IDLES heeft dit maal minder meezingers dan we gewend zijn en is meer rechttoe-rechtaan geworden, zonder de boodschap te verliezen. Daarmee maken ze wel een paar uitglijders. Talbot wil soms te graag iets duidelijk maken en met het schreeuwen van één enkel woord (“Anxiety” op de gelijknamige track en “Consent” op ‘Ne Touche Pas Moi’) zijn ze soms te makkelijk aan het scoren.

Met het uitbrengen van ‘Ultra Mono’ kunnen we wel spreken van een hattrick in de discografie van IDLES. Het is een prestatie van jewelste om van kleine band uit te groeien naar één van de spannendste rock/postpunkbands op de wereld met elk album en met hun derde plaat is het gelukt om toegankelijker dan ooit te klinken zonder hun eigen stijl verliezen. ‘Ultra Mono’ is de belangrijkste rockplaat van het jaar en slaat in als een splinterbom. Wij kijken al reikhalzend uit naar de tour van volgend jaar.

Partisan Records / PIAS