Tekst: Paul van der Zalm

Begin dit jaar konden we gelukkig nog nét een live optreden van Jagd in Rotterdam meepikken vóór de ene C (van corona en covid-19) de andere C (van cultuur) de nek omdraaide. Het was toen al duidelijk dat dit optreden de belofte inhield van het langverwachte debuut(!)album ‘Talking to Yourself To Others’ dat twee jaar geleden al werd aangekondigd, maar dat vandaag eindelijk in eigen beheer wordt uitgebracht. Het is de opvolger van vier steeds succesvollere EP’s uit 2015 tot 2018 en waarvan de meest recente, Maudlin, ook een pitch voor producers was.

Blijkbaar klikte het het beste met Jurriaan J.J. Sielcken, want die heeft ook getekend voor de productie van dit album. Of het de domme lockdown was, het vertrek van bassist Luuk Meijer, een gebrek aan zelfvertrouwen bij de band of perfectionisme (zangeres/toetseniste/gitariste/componiste én cultuurhistorica Nanne van der Linden heeft voor de release nog nummers opnieuw ingezongen) die voor vertraging zorgde, is niet helemaal duidelijk. Maar het album mag er zijn en verdient – en krijgt – terechte AANDACHT. Dat is meteen een mooi bruggetje naar het nummer ‘ATTENTION’ dat live ook al opviel en alle kenmerken van een typische Jagd-song in zich draagt: een strakke bas- en drumsectie (Timo Mes en Thom Schotanus), krankzinnige gitaarloopjes en daarover de zang van Van der Linden, die net als op het podium alle opgekropte emoties eruit weet te gooien. Het is schreeuwzang, maar dan niet echt van het schreeuwerige soort, want de dictie is voorbeeldig. Voor het slotnummer ‘Connect the Dots’ geldt dat nog meer, de combinatie van zang en het gitaarspel van Jos Heering klinken hier strak als en met de kracht van een mitrailleur. Grappig is wel dat het nummer zowel opent als sluit met een koortje van een gedubde Van der Linden. Ontroerend is hoe haar stem tegen het einde van het nummer een beetje breekt waarmee ze ook iets van haar kwetsbare kant laat zien.
Ook in ‘High Hopes’, na de korte openingstrack ‘Pink Skies’ het tweede nummer, keert de staccato-manier van zingen terug, maar dan parallel aan een Toccata-motief van de gitaar. Op andere momenten in het nummer, en ook in andere nummers, zingt Van der Linden juist vertraagd, met lange uithalen, en die dynamiek houdt de nummers spannend, als dat al niet gebeurt door de bijna ongemerkt verschuivende patronen in de arrangementen. Ineens valt dan bijvoorbeeld het basloopje op.
Op de lome momenten kan de zang Van der Linden soms wat cynisch overkomen, maar op dit album laat ze horen dat ze ook kan klinken als een Lana del Rey in het strakke ‘Two cents and scripted sorry’s’. De track ‘All Work/All Play’ ligt lekker in het gehoor en is een terechte single. Het door een stuwende beat gedreven ‘Flood the Story’ sluit daar goed bij aan, maar is wat onheilspellender. In 2017 was Jagd net als EUT een band die uitsteeg boven de overige acts van Popronde en ‘Violins’ klinkt een beetje als een ruige versie van hun collega’s. Echt beuken is het in het snelle ‘No Filter’, die titel spreekt dus voor zich.

Samenvattend: Jagd heeft de lat hoog gelegd voor zichzelf. De releaseshow die gepland stond voor 17 november kan vooralsnog niet doorgaan, maar de band slaagt er goed in de live-beleving naar de huiskamer te brengen.

Eigen beheer