Tekst: Wim du Mortier

We maakten kennis met Klangstof in maart 2015 met het nummer ‘Hostage’. ‘Ff luisteren mensen, prachtig nummer, een beetje in de stijl van Postal Service’, tekende ik op sociale media op. De verwachtingen waren meteen hooggespannen. Wat zou dat nog gaan brengen? In 2016 werd het wachten beloond met Close Eyes To Exit. Met Hostage als een mooi hoogtepunt op die plaat, met veel ander moois, getuigend van een schrijftalent voor rocksongs met veel emotie en dynamiek en een goede smaak voor lekker klinkende elektronica.

De eerste plaat bracht frontman Koen van der Wardt veel lof, een boel optredens en een tour door de VS en nota bene een plekje op Coachella. En het predicaat van wonderkind. Wie Klangstof heeft gevolgd de afgelopen jaren weet dat er heel veel geld is gestopt in de band door een Amerikaanse platenmaatschappij. Wat er toe leidde dat er verwachtingen waren voor een knaller van een opvolger. Maar het geforceerd schrijven van hits, dat lukte Koen van der Wardt niet. De jonge Nederlandse muzikant verloor een jaar met geforceerd proberen de verwachtingen in te vullen.
Dat is nu allemaal achter de rug. De betrokken platenmaatschappij heeft de afspraken in de prullenmand gegooid en Koen van der Wardt en zijn bandmaten mochten weer doen en laten wat ze zelf wilden. Het resultaat van de nieuwe start ligt nu in de winkel: The Noise You Make is Silent. 
Op het tweede album van het trio – gitarist Jobo haakte onlangs af – horen we een andere Klangstof dan op het debuut. Die eerste plaat was immers meer een soloplaat van Van der Wardt, inmiddels is Klangstof een echte band. En die bedient zich van net een ander idioom dan voorheen. Groot zijn de verschillen niet. De sound is goed herkenbaar, misschien nog iets meer gedomineerd door elektronica. En er is natuurlijk de stem van Van der Wardt, die vooral in de zang de melancholie vet aanzet. Al klinkt hij in Klangstof 2.0 vaker wat geforceerd kreunend en gebruikt hij veel zijn kopstem. In tal van nummers zit een herkenbare spanningsboog, waarbij de band zachtjes begint en bijna ongemerkt bouwt naar een grootste climax. Het echte nieuwe Klangstof horen we vooral in de meer uptempo, bijna dansbare nummers. Zoals opener ‘Blank Page’ maar ook in het huppelende ‘Phantoms’, waarin Luwten een gastrol vervult. Maar een enkel nummer zou zo op Close Eyes to Exit hebben kunnen staan: in ‘Solo’ klinkt de jengelende gitaar en de bassynth aangenaam bekend.
Dit maal is de plaat gemixt door Francesco Donadello (Modeselektor/Thom Yorke) en dat is gelijk een verwijzing naar stijlinvloeden die op deze tweede van de Amsterdammers meer doorklinken. Een snufje minder slepende melancholie, een paar bpm erbij, de mix wat meer dansbaar. Het perfectionisme druipt van de productie af. Het klinkt alsof veel aandacht in details is gaan zitten; voortdurend worden we getrakteerd op earcandy. Mooie sounds opnieuw, vet klinkend, soms met wat r&b-sferen, groovy. Hoogtepuntjes zijn toch de luidere nummers die lekker dansbaar uitpakken zoals ‘Blank Page’, ‘Attack Attack’ en ‘New Congres, New Father’. Hier horen we het trio lekker muziek maken en los gaan, zoals we dat ook live van ze kennen. Naarmate het einde van het album nadert worden de nummers helaas energielozer. Met drie slepende nummers met die spanningsboog die we zo goed van Klangstof kennen, gaat het toch een beetje als een nachtkaars uit. 

Het is te hopen dat dit album een tussenfase blijkt te zijn, een brug naar mooie nieuwe dingen, bevrijd na een lange periode gedoe en getob. Zand erover en verder naar nieuwe mooie dingen.

Mind of a genius