Tekst: Susanne van Hooft
Als we terugkijken op deze tijd van het coronavirus, dan zal deze blik wellicht gedomineerd worden door streamsessies en kleine concerten. Wanneer we dan echt naar muziek zoeken dat is beïnvloed door het virus, dan zien we daar waarschijnlijk minder van terug. Maar Stay Alive van Laura Jane Grace dat vandaag verschijnt, zou wel een voorbeeld kunnen zijn van hoe het virus en de daarbij horende angst, afstand, nieuwe manier van leven op band is vastgelegd.
Het is niet zo dat alle nummers op dit album over COVID-19 gaan, integendeel. Er zijn nummers te vinden over een croissantje eten in Spanje en over een rivier in Glasgow, over uit elkaar gaan, maar het wel een album waarop Grace het uitschreeuwt om te blijven leven. Om vooral niet dood te gaan. Dat vertelt Grace zelf over het album en zo klinkt het ook. Hartverscheurend in zijn eenvoud en hartverscheurend omdat het zo kwetsbaar klinkt. Dit gevoel wordt niet alleen veroorzaakt door de rauwe stem van de zangeres, maar ook door het bijzondere opnameproces. Geheel analoog werden de liedjes opgenomen en bewerkt; geen computer kwam er aan te pas. Bij de opnames, die slechts twee dagen in beslag namen, waren alleen Laura Jane Grace en Steve Albini aanwezig. Wat we horen zijn opnames van live uitgevoerde nummers. Vaak slechts een gitaar, soms een drum als minimale ondersteuning. Je hoort het gebeuren, Grace pakt haar gitaar en gaat los. Intiem alsof het in haar slaapkamer is gemaakt. Het resultaat is naakt en eerlijk. Andere kant van de medaille van deze uitgeklede liedjes is dat ze op zichzelf heel sterk moeten zijn om overeind te blijven en dat zijn ze ten dele. Het klinkt lekker, maar na meerdere luisterbeurten vallen enkele nummers muzikaal gezien toch een beetje door de mand, zoals ‘Hanging Tree’. Dan wordt het: nu weten we het wel.
Sommige liedjes klinken bijna optimistisch, zoals ‘Mountain Song’ maar steevast hebben ze een bittere ondertoon en bijna cynisch (‘When i said I loved you i only meant that i ought to’). Het is te horen dat deze vrouw een bewogen leven achter de rug heeft. Geboren in een verkeerd lichaam, verslaafd op haar 13e, depressies die haar achtervolgen. Na veel albums met een band is dit waarschijnlijk het eerste solo album. Het plan was eigenlijk weer een album met Against Me! Te maken. Maar ja, alles loopt anders. Dus de boodschap na zo’n bizar jaar is er eentje die we allemaal misschien wel kunnen uitdragen: “I’m all fucked up but I’m alive”.
Big Scary Monsters
