Tekst: Jaap van Hamond

Het derde album van het jonge Britse Synthpop duo Let’s Eat Grandma exposeert de band tussen de twee hartsvrienden in al zijn paradoxale glorie. Ondanks het feit dat op Two Ribbons het wankelen van hun vriendschap centraal staat, is het resultaat bijzonder samenhangend en lijkt hun affectie voor elkaar nu sterker dan ooit.

Tijdens de tour van hun vorige album I’m All Ears merkten Jenny Hollingworth en Rosa Walton, onafscheidelijk al sinds hun kleutertijd, dat er een rift tussen hen was geopend. Te midden een periode van rouw, isolatie, en individuele veranderingen begrepen de twee elkaar niet zo gemakkelijk als voorheen. Ze begonnen voor het eerst apart van elkaar muziek te schrijven, maar bleven altijd in elkaars gedachten. Onder deze moeilijke omstandigheden kwamen de ijzersterke fundamenten voor Two Ribbons tot stand.

Het album bestaat grofweg uit twee verschillende helften, één met ware synthpop bops en één met meer introspectieve ballades. Opener ‘Happy New Year’ is letterlijk explosief compleet met vuurwerk in de bridge, en ook de volgende tracks sprankelen met galmende synths, dikke drumcomputer beats en sterke zangpartijen, gecomplimenteerd door emotioneel beladen teksten: “How I shake, how I shatter, as you’re tearing at the touch like butterflies”, zingt Hollingworth op ‘Watching You Go’. Startend met ‘Insect Loop’ gaat de sfeer van het album over tot een meer melancholisch geluid. Gitaar staat in dat nummer centraal, met ruimte voor een prachtige melodie en zelfs een folkachtig geplukt patroon. De tekst neemt in deze nieuwe instrumentale context een confronterende directheid aan: “Why do we both have to sit and absorb this ordinary pain? And how did it get to the point where it’s not an ordinary pain?” vraagt Let’s Eat Grandma zich af. Het latere ‘Sunday’ heeft etherische kwaliteiten die ergens doen denken aan de beste kanten van Grimes, maar het is tederder in klank en schrijnender in emotie: “I feel my heart beat all the wrong ways, and say I miss you even though you’re right here”. Op een bepaalde manier komt ook het sterkste werk van Coldplay in ons op, met de doordringende gitaarmelodie in ‘Insect Loop’ en de filmische opbouw in ‘Strange Conversations’. De closer en titeltrack bezingt een laatste keer Hollingworth en Watson’s speciale bond die centraal staat op Two Ribbons, een kleurrijk album dat schittert met onontkoombaar hartzeer, diepgaande toewijding en stekende kwetsbaarheid. Let’s Eat Grandma belicht al deze gevoelige onderwerpen met een heldere, dappere eerlijkheid.

Let’s Eat Grandma is bezig aan een tour die het VK beslaat en dan doorgaat in Noord Amerika. Europa is vast en zeker ook snel aan de beurt.

Transgressive Records