Tekst: Wim du Mortier

De muziek van Lina Tullgren is verwant aan de DIY-subcultuur in de VS – denk aan acts als Frankie Cosmos of Girlpool. Free Cell, de naam van een spelletje dat je in je eentje kunt spelen, is het tweede album van Tullgren, die aangesproken wil worden in genderneutrale persoonsvorm. Als je luistert naar het licht experimentele en rijk gearrangeerde album stap je in feite Tullgrens brein binnen. De nummers zijn geschreven tijdens een verblijf in New England die Tullgren grotendeels moederziel alleen doorbracht. Aan zichzelf en hun hersenspinsels overgeleverd. Een eerste album maakten ze met zielsgenoot Ty Ueda. Die raakte echter uitgeschakeld door een verkeersongeval en zodoende moest Tullgren voor dit nieuwe album plots alles zelf doen.

Ook al zijn veel van de zangpartijen gedubbeld, stroomt de troosteloze allenigheid overvloedig door de twaalf liedjes. Luister maar eens naar ‘Nervous Yet’, waarin ze beschrijft hoe ze al op de binnenkant van haar lip begint te bijten, nog voor de nervositeit echt inkickt. Tullgren beschrijft het allemaal een beetje vanuit de positie van een alleenstaande observator; een beetje afstandelijk en soms wat humor.

Free Cell is een fraai luisterplaatje dat liefhebbers van de gevoelige snaar en coming of age-problematiek zal aanspreken. Het nodigt uit er eens rustig voor te gaan zitten. Voor de plaat spreekt de mooie instrumentatie – blazers, strijkers, soms een allenig gitaartje, piano en een hoogst enkele keer een complete band – en de ongecompliceerde eerlijkheid. Nadeel is dat het album naar het einde toe een beetje verzandt in bijna slaapverwekkende overgevoeligheid.