Tekst: Marieke Weeda
Na het winnen van het Eurovisie Songfestival in 2021 heeft Italiaanse rockband Måneskin in sneltreinvaart de wereld veroverd. Met de belofte om te bewijzen dat ‘rock and roll nog niet dood is’ plaatst de band zich in de hitlijsten en speelt shows over de hele wereld. De verwachtingen voor hun derde album Rush, het eerste na de Eurovisie-winst, zijn dan ook hooggespannen.
Door de variatie in uitgebrachte singles bleef het nog even spannend wat de koers van het album zou worden: vier uptempo nummers maar ook een ballad, vier in het Engels en slechts eentje in het Italiaans. Het album bevat uiteindelijk maar liefst 17 nummers, waarvan het grootste deel in het Engels is geschreven. Juist de Italiaanstalige rock is natuurlijk een deel van wat deze band uniek maakte, waardoor het zonde is dat het Engels overheerst. Het lijkt alsof deze Engelse songteksten diepte missen. Nu hoeft natuurlijk niet elk nummer een poëtisch kunstwerk te zijn, maar in vergelijking met de sound van van Italiaanse nummers vallen de Engelse in het niet. Teksten als I hate your face but I like your moms (bla bla bla) zijn niet erg sterk gevonden. Herhaling lijkt ook een terugkerend thema te zijn: repetities als bla bla bla, dance dance dance en you you you zijn veel terug te horen. De Italiaanstalige nummers daarentegen klinken ook zonder de taal te spreken meteen interessanter: het nummer ‘La Fine’ doet zowel qua taal als qua instrumentale opbouw denken aan het nummer ‘Zitti e Buoni’ waarmee Måneskin de songfestival-winst binnen sleepte.
In de eerste helft van het album lijken de nummers veel op elkaar. De sound is typisch Måneskin: harde drums, baslijn en gitaar in het refrein. Ze wijken ook nauwelijks af in opbouw, wat deze nummers weinig verrassend maakt. In het nummer ‘Kool Kids’ menen we een andere zanger te horen; dit blijkt echter gewoon zanger Damiano David op een frappante schreeuwende manier. Er is wel licht aan het einde van de tunnel: hoe verder we in het album komen, hoe interessanter het wordt. In de nummers ‘Gasoline’ en ‘Mark Chapman’ maken interessante gitaarsolo’s een hoop goed. Ook komt er meer variatie in het tempo en de opbouw, met zowel catchy uptempo nummers als langzamere nummers waarin de rauwe stem van zanger Damiano mooi naar voren komt. Het album eindigt met de rock-ballad ‘The Loneliest’, een sterke afsluiter waarin de zang en de instrumenten perfect samenkomen, waardoor dit nummer goed de kracht van de samenwerking binnen de band laat zien.
Hoe hoger de verwachtingen, hoe moeilijker het wordt om ze waar te maken. De jonge Italianen hebben ons zeker niet teleurgesteld, maar met uitzondering van een paar uitschieters ook niet erg verrast. De band begint volgende maand aan het Europese gedeelte van hun ‘Loud Kids Tour’. Deze shows zijn veelbelovend: door de charismatische uitstraling van de band in combinatie met de enorme hoeveelheid energie en extravaganza die zij live uitstralen zou het zomaar kunnen dat het hele album live pas echt zijn kracht krijgt.
Sony Music