Tekst: Wim du Mortier

Zo enorm lang spelen de jongens van Paracetamøl nog niet met elkaar en toch hebben ze in die korte tijd als een live-reputatie opgebouwd die je met een betonhamer niet meer omkrijgt. Nu wil het wel eens verkeren met dat soort bandjes die live de ene na de andere zaal op zijn kop zetten. Dat ze die energie en dat gevoel maar niet gevangen krijgen in de groeven van een plaat. Het moet me van het hart, ik hou meer van Metz op het podium dan wat ze – tot nu toe – presteren op geluidsdragers. En laat het zooitje ongeregeld uit Arnhem en omgeving daar nu een voorbeeld aan nemen… dus houden we ons hart vast als we gaan luisteren naar hun debuutplaat Behave.

Maar de angst blijkt ongegrond. Snotverdomme, wat een smerige schop voor je reet is die plaat geworden! Ze hebben het dan misschien ook gewoon heel slim aangepakt: net helemaal warm gespeeld in de Popronde, zo de studio in en dan mogen opnemen in de Wisseloord Studio’s onder leiding van een ervaren producer – Matthijs Kievit – die graag live opneemt. Tja, dan staan alle seinen bij voorbaat op groen.
Spetterende noisy punkrock krijg je door je strot geduwd gedurende elf liedjes. Met teksten waarin Joey Pechler al zijn opgekropte gevoelens er in korte tijd uitspuugt en zaadjes zaait om je als jong volwassene mee te kunnen identificeren. Helemaal raak.

Gelukkig trapt de band ook niet in de valkuil om elf nummers lang voluit te gaan. Dan slaat zo’n album voor een luisteraar in de woonkamer toch al snel een beetje dood, of je moet genoeg speed hebben om het vol te houden. Nee, er zit gelukkig een mooie spanningsboog in Behave. Na vier knallers volgt ‘Unbiased’, een fijn groftandig rustig nummer met een lekker melodielijntje. Ook ‘Black Sugar’ en ‘Behave’ gaan qua tempo niet tot het gaatje en dat geeft de broodnodige lucht.
Titelsong ‘Behave’ is een heerlijk springerig post-punk liedje dat om allerlei redenen als een zwerende vinger uitsteekt op het debuut van Paracetamøl, in positieve zin. Het arrangement doet wat denken aan hoe Deeper het aanpakt: ingehouden stukjes die leunen op rafelige gitaren worden afgewisseld met stevige stampmomenten. Heerlijke song, instant nederpop-klassieker.
Na de adempauze mag het dan weer los zonder dat het verveelt. En eindigen met met ‘Ouf’. Waarvan de heren melden dat het een uitroep is voor als je een uitzonderlijk aantrekkelijk iemand ziet. Maar het is misschien ook een mooie samenvatting voor Paracetamøls debuut: Ouf!

Bottom Shelf Records, Waaghals records