Tekst: Susanne van Hooft

Eindelijk verschijnt vandaag Punisher het vervolg op haar debuut uit 2017 van Phoebe Bridgers. Het is niet zo dat drie jaar tussen twee albums een extreem lange periode is, maar in de tussentijd vermaakte Bridgers zich met zijprojecten boygenius, met Julien Baker en Lucy Dacus, en Better Oblivion Community Center, met Conor Oberst. En als zijprojecten succesvol zijn, dan is het altijd afwachten of een solo album er nog wel in zit.

Met Punisher gaat Bridgers trefzeker verder op de weg die ze met Stranger in the Alps was ingeslagen. De nummers ademen een zelfde sfeer als die van haar debuut en dat zal voor een deel komen doordat er wederom wordt samengewerkt met producers Tony Berg en Ethan Gruska. Ook heeft Bridgers bewust voor een zelfde opbouw van het album gekozen. Tegelijkertijd klinkt Bridgers zelfverzekerder dan ooit, zelfs in de nummers waar ze zich kwetsbaar opstelt, zoals op de titelsong.
Het album opent met een sfeervol -instrumentaal- ‘DVD Menu’, dat gemaakt lijkt voor wat de titel beschrijft.  In de nummers die daarop volgen zet Bridgers met haar fijne licht-hese stem haar persoonlijke, en niet altijd even vrolijke overpeinzingen, om in lichtvoetige liedjes. Bij vlagen wordt het iets meer uptempo, zoals bij ‘Kyoto’, dat al eerder als single werd uitgebracht, of ‘I See You’ dat een wat speelsere intro heeft. Bridgers balanceert op het album vakkundig tussen dromerig en dynamisch. ‘Graceland Too’ springt er als rustpunt uit, als een typisch singsongwriternummer, compleet met gitaar, viool en zang van boygenius. ‘I Know The End’, over de Apocolyps, vormt het waardige slot van Punisher. Zo ingetogen als het begint, zo dramatisch eindigt het.
Houd je van fijne emofolkliedjes, die toch niet oppervlakkig voortkabbelen, dan ben je bij Bridgers aan het juiste adres.

Lees hier het interview dat we hadden met Phoebe Bridgers naar aanleiding van Punisher

Dead Oceans / Konkurrent