Tekst: Paul van der Zalm

Op 11 juli was daar ineens, schijnbaar vanuit het niets, de aankondiging op Twitter van ‘Devastation’, het nieuwe album van Pumarosa dat vandaag verschijnt. Daarvóór was het verbazingwekkend stil rond de band, eigenlijk was de aanwezigheid op het, door Robert Smith (the Cure) ingevulde Meltdown Festival in 2018, zo’n beetje het enige teken van leven. De stilte was des te opmerkelijker omdat voor de band na het terechte succes van ‘Priestess’ in 2015 en het daaropvolgende debuutalbum ‘The Witch’ in 2017 een grote toekomst leek weggelegd.

Wie de band echter van dichtbij volgde, kon weten dat in dezelfde week dat ‘The Witch’ werd gelanceerd bij zangeres en blikvanger Isabel Munoz-Newsome baarmoederhalskanker werd geconstateerd. Daardoor kantelde het perspectief volkomen voor de band (die haar volledige steunde); zelfs bij een belangrijk optreden bij Jools Holland dat nog wel doorging, vroeg Munoz-Newsome zich af WTF ze daar eigenlijk deed. Nu is daar dus gelukkig een nieuw album en maken we kennis met een herboren band.
Om met de deur in huis te vallen: hoewel de basisingrediënten hetzelfde zijn gebleven, geeft dit album zich niet in één luisterbeurt gewonnen. Het is wat rauwer en vooral vervreemdender, alsof de onschuld is verloren. De band die zich eerder ‘industrial spiritual’ noemde, lijkt zich nu wat meer te bewegen naar het eerste element.
Daarbij zal zeker een rol zijn weggelegd voor producer Jon Congleton, met wie de band het album in Los Angeles opnam en die eerder werkte met St Vincent en Swans. Opmerkelijk is ook de bijdrage van Justin Chanchellor van Tool die de baspartijen voor zijn rekening nam in plaats van Henry Brown, die de band inmiddels wel verlaten had.
De ritmes lijken meestal het uitgangspunt van een nummer, of het nu de snelle breakbeats à la The Chemical Brothers zijn in het openingnummer ‘Fall apart’, de complexere ritmes in ‘Lose control’ en het jazzy ‘I can change’ – dit wordt zo overtuigende gezongen dat je het gelóóft – of de triphop van ‘Factory’ en ‘Adam’s song’ (met saxofoon). Dat is ook niet gek als je bedenkt dat drummer Nick Owen de band destijds met Munoz-Newsome heeft opgezet.

De hypnotiserende zang van Munoz-Newsome, licht vervormd, grijpt je bij de lurven en brengt herinneringen naar boven aan Beth Gibbons bij Portishead. Distortion en dissonanten van gitaar en synthesizer maken het soms unheimische plaatje compleet. Dat geldt zeker voor het ruim 8 minuten durende ‘I am lost’ met een gezongen outro van zo’n 2 minuten. Het afsluitende titelnummer klinkt dan weer losjes improviserend, maar de vreemde eend in de bijt op dit album in ongetwijfeld ‘Heaven’ dat een radiovriendelijk klassiek opgebouwd dansnummer met discobeat is. Daarover zegt Munoz-Newsome: “Heaven is a love song. It’s sadness and longing. When you don’t want it to end. In a weightless place, suspended out of time. I guess that’s just where you find yourself sometimes.” Het zou fantastisch zijn als we elkaar daar weer eens zouden kunnen treffen, maar er staan nog geen optredens in Nederland gepland.

Fiction Records