Tekst: Paul van der Zalm

In januari was Robin Kester vanuit Rotterdam weer even terug in haar geboortestad Groningen in het kader van ESNS. Bij de randprogrammering gaf ze toen een instore optreden voor Platosonic en daar waren we er getuige van dat veel muziekliefhebbers moesten vaststellen dat er zich buiten in de kou al een lange rij had gevormd (en zij dus misgrepen). Verbazingwekkend is dat niet, want Kester heeft inmiddels al behoorlijk naam gemaakt. Wat wél opmerkelijk is, is dat het album dat vorige week uitkwam pas haar debuutalbum is, hoewel ze met het mini-album This Is Not A Democracy in 2020 ook al een overtuigend visitekaartje afgaf. Net als bij de totstandkoming van dat album heeft ze voor dit album weer nauw samengewerkt met Marien Dorleijn, de frontman van de band Moss.

De promotekst voor haar deelname aan de Popronde in 2018 luidde: “Verbergen en onthullen, muziek als zelfanalyse. Achter Robin Kester schuilt niet alleen de persoon, maar ook een volledige band, onverwachte melodieën en bezwerende geluidseffecten.” en dat is nog steeds van toepassing. Verwacht dreampop met een randje, met Kester vaak fluisterzingend, soms hoog, soms laag, maar altijd intrigerend.

Het meest blijkt dit wat mij betreft uit het prachtige en betoverende sleutelnummer Cat 13, waarin ze zingt “I’ll be waiting in the car // It’s fine // I’m watching the cat in the mirror // Avoiding strangers”. Muzikaal gezien heeft dit iets weg van bijvoorbeeld Courtney Barnett, met Kester zelf alleen al op zeven verschillende instrumenten. Van een hele andere orde is het openingsnummer Fries and Ice Cream dat opent met een agressief ritme en met synths waardoor je even op het verkeerde been wordt gezet en zou kunnen denken te maken te hebben met een 80’s band, maar dat is niet representatief voor de rest van het album. Van Leave Now, dat daarop volgt en dat eind maart 2022 als eerste voorproefje in première ging bij BBC6, kun je dat eerder zeggen. De inspiratie voor deze track kwam van een chaotische trip naar Vietnam, waarover Kester in een repeterende cadans zingt tegen de achtergrond van een vriendelijk kabbelend drum- en basloopje. Nostalgische gevoelens als gevolg van enkele nare ervaringen leidden tot Infinity Song, een desondanks uptempo nummer waarin Kester laat horen dat ze ook kan zingen zoals Weyes Blood.

De meeste liedjes op het album duren tussen de 2 en 4 minuten. Met 4:51 is de ‘lullaby’ (het wiegelied) Goodnight Argus qua lengte een uitschieter; ruim 1 minuut komt echter voor rekening van een instrumentaal outro dat volgt op een verzorgd arrangement van afwisselende zanglijnen. Zo wil je wel in slaap gezongen worden!

Het toegankelijke uptempo nummer ‘Blinds’ kent ook van die fraaie zanglijnen. Hier wordt het outro gevormd door een gitaar die klinkt als een scheurende saxofoon (wat ook een optie was geweest). Net als Cat 13, Infinity Song en Fries and Ice Cream is dit nummer mede geproduceerd door Ali Chant uit Bristol, die een indrukwekkende staat van dienst heeft; hij werkte eerder ook al met Yard Act, Sorry, Dry Cleaning, Aldous Harding, Squirrel Flower en Soccer Mommy. Zijn invloed is duidelijk hoorbaar, want deze nummers steken kwalitatief net iets uit boven de overige.

Daarnaast wil ik nog de aandacht vestigen op twee andere tracks: in Skinny Kids wordt een mooi klanktapijt neergelegd met daarover gedubde zang. En Zwanzig Zwanzig is een een beetje gek en unheimisch instrumentaal nummer zoals The Murder Capital dat zou kunnen maken; hierop gaan Kester en Dorleijn lekker los.

AT EASE / Konkurrent

Robin Kester doet een clubtour met Amber Arcades. Haar band bestaat verder uit Sam van Hoogstraten (gitaar), Stef Koenis (keyboards), Thijs Visscher (basgitaar, synth) en Joep van Osch (drums)

22 maart: Paard, Den Haag

23 maart: Merleyn, Nijmegen

25 maart: EKKO, Utrecht

26 maart: Patronaat, Haarlem

31 maart: VERA, Groningen

5 april: Rotown, Rotterdam

6 april: Cul De Sac, Tilburg

9 april: Tolhuistuin, Amsterdam