Tekst: Wim du Mortier Bandfoto: Pooneh Ghana

Ze moeten al maanden hebben gedroomd van de zomer in aantocht. Touren, eindeloos, door een zonovergoten Europa. Hangen backstage bij festivals, eten en drinken in overvloed, leuke jongens en meisjes van overal en nergens. Hun debuut Hope Downs uit 2018 lanceerde de band als een favoriete act op veel festivals en ze speelden hun vingers blauw. Dan moet er dus een opvolger komen die programmeurs weer overtuigt en ze op herhaling roept.

Nou, dat is dus gelukt. Met verve. Sideways to New Italy is een plaat die helemaal ramvol met gezellige niets-aan-de-hand indiepop staat. Fijn uptempo liedjes waar je leuk mee op je gympies kunt rondhuppelen. De nummers rollen allemaal als een trein door; geen ingewikkeld gedoe met rare breaks of dissonanten, maar enthousiaste samenzang in de refreintjes, bekend klinkende en gemakkelijk in het gehoor liggende akkoordenreeksen, drums en baslijnen die stuwen. Het type rock uit de War On Drugs-school, maar zonder het gedoe. Zet de plaat op en het lijkt of je in de gym je persoonlijke motivator hebt gevonden die met een plastic grijns in je smoel brult dat je het kan, kom op, nog even volhouden, het leven lacht je toe! Doet het goed in de auto ook, met 140 op de snelweg in Duitsland.

Thematisch sluit de plaat aan bij de periode na het intensieve touren door de band. Ze waren even een beetje de weg kwijt, het contact met thuis en de realiteit verloren. Daar refereert de titel ook aan. New Italy is een gat ergens in Australië. Knipper een keer met je ogen en je mist het, beschrijft de band. Die plaats is gesticht door migranten uit Venetië en die probeerden daar in den vreemde een plek te bouwen die ze aan huis deed denken. Een beetje vertrouwdheid scheppen in een vreemde omgeving. Als een band op tour.

Er valt echt niets af te dingen op de nieuwe Rolling Blackouts Coastal Fever. De productie klinkt puik; helder en stuiterend tegelijk. Lekker baslijnen, West-Coast-achtige samenzang zet smakelijke melodielijnen, de gitaren sprankelen. Een plaat die je na een paar keer mee kunt zingen, ‘Beautiful Steven’ bijvoorbeeld, huppelend ‘Only One of Cameo’.
Single ‘Cars In Space’ is niet voor niets uitgelicht bij het aankondigen van het nieuwe album. Het is een gejaagde song, met rappe vocalen, super lekker refreintje en een fijne gitaarpartij die haken in je brein slaat. Fijn liedje en samen met het enige nummer dat qua sfeer en sound sterk afwijkt ‘Sunglasses At The Wedding’ de beste momenten op deze makkelijk weg te luisteren festivalplaat. Nu dat festival nog.

Sub Pop / Konkurrent