Tekst: Paul van der Zalm

Sam Lee is een bezig baasje. Hij is een verwoed verzamelaar van traditionele volksmuziek en doet er alles aan om die cultuur in Engeland levend te houden. Daarnaast is hij activistisch bezig voor de natuur, bijvoorbeeld door zijn deelname in de Extinction Rebellion-beweging. Het mag daarom een klein wonder heten dat hij vijf jaar na The Fade in Time de tijd heeft gevonden voor zijn nieuwe album Old Wow.

Aan de andere kant is het heel logisch, want deze plaat biedt hem de kans al zijn passies tot uiting te laten komen. Het is in de eerste plaats een verzameling vrijwel onberispelijk uitgevoerde re-interpretaties van originele traditionals, zoals opener ‘The Garden of England’ (een bewerking van ‘Seeds of love’). Maar net als dit nummer klinkt ook in een groot aantal andere nummers zijn roep om natuurbescherming door. In dit verband is het aardig te vermelden dat Lee heeft meegewerkt aan ‘Let Nature Sing’, een compositie met vogelzang die in 2019 de Engelse top 20 haalde. Ook het hoesontwerp, van Alex Merry, sluit daarbij aan: daarop is Lee geplaatst in een pastoraal landschap.Lee klinkt als een moderne bard of troubadour en heeft op zich een aangename stem, een vergelijking met Nick Drake is snel gemaakt. Maar zijn manier van zingen zal niet iedereen direct aanspreken, want die is erg precies, laat veel buigingen horen en soms kan hij bijna schmieren zoals Rufus Wainwright. Een nummer als ‘Worthy Wood’ (‘Sleep My Darling’), dat bedoeld lijkt als wiegelied, komt daardoor niet echt goed uit de verf en ‘Jasper Sea’ is nogal saai.
Daar staan gelukkig wel een paar goede nummers tegenover. Het rouwlied ‘Lay This Body Down’ zou een klassieker van Nick Cave kunnen zijn, met zijn zware ritme en donkere zang en de opbouw naar crescendo en terug. Dat geldt in zekere mate ook voor ‘Turtle Dove’, dat wat soberder en fijngevoeliger is. ‘Spencer The Rover’ is een gedragen ballad en ‘Soul Cake’ springt eruit als een wat swingender nummer dat met orkest wat voller klinkt.

Hoogtepunt van het album is zonder twijfel ‘The Moon Shines Bright’, dat gebaseerd is op ‘Wild Mountain Thyme’, een Roman Gypsy Song (het milieu van ‘Peaky Blinders’). Dit lied heeft iets weg van ‘She Moves Through The Fair’ van de Simple Minds. Wat ‘The Moon Shines Bright’ helemaal bijzonder maakt, is dat hij voor dit duet Elizabeth ‘Liz’ Fraser heeft weten te strikken, overigens zonder op de hoogte te zijn van haar reputatie als zangeres van de Cocteau Twins. Ook de producer van het album is geen onbekende, want dat is Bernard Butler van de band Suede. Beide heren leerden elkaar in 2012 kennen toen Lee’s debuutalbum genomineerd was voor de Mercury Music Prize. Butler is op dit nieuwe album niet alleen producer, maar breidt Lee’s instrumentarium ook voor het eerst uit met een elektrische gitaar.
Alle nummers, die tussen de vier en zes minuten duren, zijn overigens zeer smaakvol gearrangeerd en zo te horen live ingespeeld.

Cooking Vinyl/V2 Records