Tekst: Theo Stepper

Het duo Seafret timmert al enige jaren aan de weg. Zanger Jack Sedman en gitarist Harry Draper ontmoetten elkaar in 2011 tijdens een open podium. Onder de indruk van elkaar, besloten ze samen verder te gaan. Sindsdien bracht het duo vier EP’s uit en in 2016 verscheen het album Tell Me It’s Real. Hoewel er behoorlijk wat tijd tussen het debuutalbum en de opvolger zit, hebben Sedman en Draper bepaald niet op hun lauweren gerust, want ondertussen verschenen er volop singles uit. Most Of Us Are Strangers lijkt dan ook wel een beetje op een verzamelalbum, want na enig turven blijken acht van de twaalf nummers de afgelopen twee jaar reeds verschenen.

Dat begon in 2018 met de singles Can’t Look Away en Monsters, die eind 2018 ook op de Monsters-EP stonden en gaat zo door tot enige tijd geleden in 2020 het titelnummer als single verscheen. Het gevolg is een feest van herkenning. De folkachtige pop ligt dermate lekker in het gehoor dat we diverse nummers onbewust al hebben geïncorporeerd in onze onbewust discotheek. Heel erg is dat niet, maar wat wel opvalt nu ze zo bij elkaar zijn gebracht is dat de nummers veelal op dezelfde leest zijn geschoeid. Dat maakt dat het euforische gevoel dat de kop op steekt na het opzetten van Most Of Us Are Strangers even voorbij de helft langzaam wegebt. Wellicht komt het doordat nummers twee en drie (Be My Queen en Why Do We Stay) nog niet eerder zijn verschenen?

Toch is Most Of Us Are Strangers een ijzersterke popplaat met nummers voor elk moment van de dag. En misschien is het inderdaad een verzamelplaat om af en toe een liedje van te draaien, al naar gelang je stemming. Er staan namelijk naast dansbare radiopop als Fall Magnetic en Monsters ook kleine, breekbare, overwegend akoestische liedjes op als Lie To Me, Girl I Wish I Didn’t Know en Unbreakable op. Samen met de sterke zang van Sedman zijn het deze liedjes en niet te vergeten de ballad Loving You (met piano en strijkers) die dit album boven het stempel 13 in een dozijn uittillen.