Tekst: Susanne van Hooft

Er zijn een paar bands die een speciaal plekje in ons CHAOS hart hebben, en shame is er eentje van. Reikhalzend keken we uit naar het nieuwe album Drunk Tank Pink maar dat is dan meteen spannend. Want wat als het tegenvalt. Natuurlijk zullen we er dan eerlijk over schrijven. Live hadden we al enkele nieuwe nummers gehoord en daar moesten we een beetje aan wennen. De vraag is dan: wil je meer van wat je leuk vindt, of mag het ook anders? Tja, liefst allebei eigenlijk, meer van shame maar we zouden ook wat teleurgesteld zijn als het een Songs of Praise twee zou zijn. Fans kunnen opgelucht adem halen. Shame haalt een knap staaltje uit, herkenbaar maar o zo gegroeid. Dat het album een stuk volwassener klinkt, komt waarschijnlijk voor een belangrijk deel ook door producer James Ford.

Met ‘alphabet’ valt shame met de deur in huis. De band klinkt hier nog wel zoals we ze kennen van het debuutalbum Songs of Praise, dat inmiddels ruim drie jaar oud is. Snerpende en agressieve gitaren, die frivool om elkaar heen dartelen en de band is duidelijk uit de startblokken. Je hoeft je ogen maar dicht te doen en je ziet voor je hoe de band het live, in een druk zaaltje dit nummer ten gehore brengt. “What you see is what you get” zingt Steen. Ja, dit herkennen we wel. En dan, alsof je uit je bed valt, zo zakt het nummer aan het eind als een kaartenhuis in elkaar. Hup, we horen een heel ander nummer en zowaar ontwaakt hier beetje bij beetje de nieuwe shame. Want dat de band een verandering heeft ondergaan, een groei als je wilt, dat is zeker. Het klinkt fris, strak en ook speelser door de gelaagdheid en het gebruik van een uitgebreider instrumentarium, piano en percussie doet veelvuldig mee. Ook lijkt de band zich meer te laten gaan en zich niet te generen om groots uit te pakken.
Waar ‘Nigel Hitter’ wat luchtiger klinkt (het doet aan Life denken, met het “It just goes on, It just goes, Pop pop pop”), is shame een stuk dreigender bij nummers als ‘Born in Luton’ en ‘Water in the Well’. Die laatste is een goed gekozen single. Het begint rustig stuwend maar ontpopt zich tot een prettig gestoorde chaotisch aandoende razernij, compleet met gepassioneerde zangkoortjes op de achtergrond. Toch ontspoort het nergens echt. De band weet zich op de juiste momenten in te houden. ‘Snowday klinkt weer wat bekender, als ‘The Lick’ van het voorgaande album, maar ook onheilspellend met veel aandacht voor muzikale partijen.

Hoewel shame zich zonder twijfel heeft ontwikkeld en volwassener is geworden, is toch steeds het ondeugende en plezier makende kind te horen in de nummers. Nog maar een paar weken geleden kraakten we onze hersens op een lijstje met albums van 2020. Een tip: onthoud Drunk Tank Pink alvast voor jouw lijstje aan het eind van dit jaar.

Secretly Group