Tekst: Paul van der Zalm

Louisa Roach is een vrouw met een missie, een activiste van het zuiverste water voor een betere wereld. Haar boodschap steekt ze niet onder stoelen en banken op ‘Behave Myself’, het derde album van haar project ‘She Drew The Gun’, dat vandaag verschijnt. Daarmee is het de opvolger van “Revolution of Mind”, bij de BBC uitgeroepen tot een van de beste albums van 2018.

Die boodschap komt er vooral op neer dat ze de machtstructuren van de elite wil doorbreken die ongelijke kansen in stand houden, want voor je het weet ben je zelf ‘Next On the List’ en wordt jij ook aan de kant geschoven. Dat is het thema van het tweede nummer met vervormde zang over een Chemical Brothers/Prodigy-achtige beat. “Als het zo moet, doe ik niet meer mee” zou Karlsson van het dak zeggen. Roach bedoelt hetzelfde in “Cut me down”, een terechte uptempo-single met een fijne gitaarsolo halverwege en de tekstregels “This is where I stand my ground // until freedom flows like water // to where my daughter sleeps safe and sound”. Bekijk vooral de bijbehorende videoclip, die eindigt met het protestlied van het indrukwekkende Las Tesis-protest in Santiago, Chili in 2019, tegen geweld tegen vrouwen. Het nummer ‘Class War (How Much)’ spreekt voor zich; het is opgebouwd als een vraag- en antwoordspel met Roach als een punkdichter en een schreeuwkoortje als reactie over een lekkere baslijn. Die punkattitude horen we ook terug in het relatief stevige openingsnummer ‘Origin Song’ met een spannend futuristisch klinkend intro en gedubde zang.

De overige nummers zijn, anders dan je misschien zou verwachten, muzikaal gezin behoorlijk poppy: ‘Diamonds In Our Eyes’ klinkt bijna als Sue The NIght en ‘The Rose’s Tale’ is als een mooi gezongen nummer van Natalie Imbruglia over een sober ritme. Met ruim 5 minuten het langste nummer van het album ‘Panopticon’ is zelfs een sterke discotrack, maar dan in de stijl van New Order. Verder is ook het nonchalant gezongen ‘All Roads To Nowhere’ muzikaal gezien interessant. Omdat het begint met praatzang en aan het eind overgaat in een canon, roept het associaties op met Wolf Alice.  Alles komt samen in het titelnummer, waarvan de boodschap (natuurlijk) luidt dat Roach zich absoluut niet zal gedragen.
Dit is de eerste samenwerking met Ross Orton als producer die eerder werkte met Arctic Monkeys, Working Men’s Club en The Kills en die invloeden hoor je ook zeker terug. Een tip van ons aan She Drew The Gun voor het volgende album: laat die jengelende synthesizer die je nu hoort op een aantal nummers maar liever achterwege.

Submarine Cat Records / Mattan Records