Tekst: Wim du Mortier
Een ijzingwekkende sound, alsof een ijzeren balk over een grove cementvloer wordt gesleept, leidt de tweede plaat van het Britse duo Sink Ya Teeth in. Maar al snel verzacht een house-achtig keyboardlijntje de industriële sound en waan je je door het rake ritme in een pop-up-club ergens in een vervallen havengebied om daar de nacht door te raven.
In 2018 maakten Maria Uzor and Gemma Cullingford al indruk met hun self titled debuut, vol groovende alternatieve dansbare door electro gedomineerde indie, diep geworteld in de postpunk uit de jaren tachtig en de house kort daarop. Vette baslijnen, duister sfeertje: lekker. De dames ontmoetten elkaar ooit in een Britse pub en knutselen sindsdien samen in de huiskamer hun liedjes in elkaar. En daarbij maken ze kennelijk soms wel wat lawaai, getuige het liedje ‘Stella’ op hun nieuwe plaat, waarin ze kond doen van een buurvrouw die op de voordeur staat te bonzen.
De opvolger van het debuut – nuchter 2 getiteld – is een stap vooruit voor het duo. Het is gegroeid in het schrijven van pakkende songs en de elektronica, ritmeboxjes en baslijnen klinken nóg vetter en meer dansbaar. De duistere postpunk sfeer is gelukkig niet verdwenen; nog steeds is het meer Anne Clark dan happy hardcore. Hooguit zijn ze een paar jaar in de geschiedenis opgeschoven en zijn invloeden van house meer voelbaar, wat de dansbaarheid alleen maar ten goed komt. Neem nu single ‘The Hot House’; een vette danstrack waar je echt niet op stil kunt blijven zitten. Of ‘The Vaccine’ dat krautachtig minuten lang in de groove en zonder zang doordendert terwijl er alleen subtiel in de instrumentatie iets verandert. Dark disco, four to the floor: een heerlijke plaat om je voeten op suf te dansen. Tenminste, een goede plaatkant lang. Want naar het einde van 2 toe zet Sink Ya Teeth z’n tanden in wat serieuzere materie en klinkt de muziek bijpassend moeilijker. Wat te moeilijk, tobberig bijna. Liever horen we Maria Uzor and Gemma Cullingford Georgia naar de kroon steken met pakkende danskrakers met een melancholiek donker randje.
Hey Buffalo Records