Tekst: Jaap van Hamond

Op haar nieuwe album Sometimes, Forever staan wat van Sophie Allison’s meest avontuurlijke composities. Bewapend met cohesieve productie en haar herkenbare songwriting gaat Soccer Mommy het gevecht aan met tegenstrijdigheden: extase en ellende, goed en kwaad. Uiteindelijk komt ze tot de conclusie dat ze onontkoombaar deel van het leven zijn, vaak tegelijkertijd. Onderweg maakt de Amerikaanse slim gebruik van elementen uit new wave, sludge-rock en goth.

Op haar debuut Clean stond Sophie Allison’s talent als liedjesschrijver centraal. Het tweede album color theory diepte dat talent verder uit, maar met een meer uitbundige sound. Nu, met album nummer drie, gaat de muzikale context zijn grootste verandering door, en klinkt Soccer Mommy rijker in levenservaring en bedreven in zelfreflectie. Maar het gaat niet zonder frustratie: “Ik haat zo veel delen van de muziekindustrie, maar ik wil wel succes” zegt Allison. Niet alleen dat, ze wil perfectie, wetend dat het een onhaalbare droom is: “Ik wil dingen maken die precies samenvatten wat ik denk en voel”.

De muzikale verandering komt deels in de vorm van gewilde producer Daniel Lopatin, vooral bekend van zijn experimentele elektronische werk als Oneohtrix Point Never en samenwerking met pop-gigant The Weeknd. Hoewel de samenwerking op het eerste gezicht misschien niet voor de hand ligt, weet Lopatin met verve een verfrissende elektronische twist te geven aan Soccer Mommy’s indierock sound.

De wending in muzikale context geeft Allison ook een nieuwe uitlaat voor haar songs, zoals op ‘Unholy Affliction’, wat als een gevaarlijk gekartelde bergtop uitsteekt boven het veelal glooiende, melancholische landschap van Soccer Mommy’s discografie. De synths klinken vervloekt, de ritmes gefragmenteerd, haar zang apathisch: “I’m tired of the money, and all of the talking at me”. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat de dromerige tunes onderdoen voor de ruwe. Eerdere singles ‘Shotgun’ en ‘Bones’ zijn heerlijke shoegaze-y cuts met prachtige melodieën en fijne vocale hooks. En op afsluiter ‘Still’ komen we Allison tegen op haar aller-eerlijkst. Het is bijna verontrustend hoe open ze is over de pijn die ze doorstaat, worstelend met depressie en mentale instabiliteit: “White little pills, take it all away. Drive to the bridge, just to stop the thinking”. Ondersteund door een simpele gitaarpartij en magische synths is het een van haar meest aangrijpende liedjes ooit.

Sometimes, Forever is, op een enkele vergeetbare momenten na, wederom een behoorlijke aanvulling voor Soccer Mommy’s discografie. Ze treedt op in Amsterdam op 15 september, en in Nijmegen op 16 september.

Label: Loma Vista / Virgin