Tekst: Paul van der Zalm

Drie weken geleden bespraken we hier het album van Porridge Radio, een eigenzinnige band uit Brighton. En het lijkt erop dat deze onzekere periode om dit soort bandjes vraagt, want het Londense Sorry is al net zo’n eigenzinnig bandje en daarom is de tijd nu rijp voor hun album ‘925’ dat vorige week verscheen.

Niet dat Sorry juist nu in dat gat springt, want dit debuut kent een lange aanloop die al in 2017 van start ging met de single ‘Drag King/Prickz’ en ondertussen ook al een aantal mixtapes opleverde. Maar de band vond die vingeroefeningen toch te schetsmatig het geluid nog niet voldoende uitgekristalliseerd. Zo kan het gebeuren dat ‘Lies’, de single waarmee Sorry doorbrak, nu in een refix-versie op het album terecht is gekomen die beter aansluit bij de andere composities. Dat de band nog zoekende is, is niet vreemd, want alle vier de bandleden zijn nog begin twintig en de twee met de meeste inbreng, tekstchrijver Asha Lorenz en Louis O’Bryen, zijn ook nog eens de jongsten van het gezelschap. Lorenz en O’Bryen werken overigens al samen vanaf de middelbare school, maar pas met de komst van drummer Lincoln Barrett en bassist Campbell Baum als de band Sorry.
Ook al is het album nu een samenhangend geheel geworden, dit zegt nog niks over de afzonderlijke tracks op 925. De ritmes zijn over het geheel genomen onregelmatig en grillig en het gitaargeluid vervormd. Je kunt zelfs zeggen dat de liedjes vaak een ongemakkelijk of – zoals Lorenz het ooit zelf omschreef – ‘queasy’ gevoel geven. Dit wordt nog eens versterkt door de teruggemixte (praat)zang van Lorenz, soms afgewisseld door, of in een soort duet met, O’Bryen, die je de ene keer kunt omschrijven als loom, bijvoorbeeld in een nummer als ‘As the Sun Sets’ en een andere keer als verveeld, bijvoorbeeld in ‘Starstruck’. Er staan dertien nummers op het album, waarvan de langste net vier minuten aantikken. 
De geluidsstructuren vormen een goede ondersteuning voor de teksten die van bovengemiddeld niveau zijn, maar ook daar zul je ook niet direct vrolijk van worden, tenzij je oog hebt voor de donkere humor tussen de regels door. Misschien kun je een glimlach niet onderdrukken als je ineens een bewuste verwijzing hoort naar ‘Mad World’ van Tears for Fears in ‘Right Round the Clock’ of naar ‘Wonderful World’ van Louis Armstrong in ‘As the Sun Sets’ of als je in dat laatstgenoemde nummer even een kinderkoortje hoort langskomen. En misschien ben je gevoelig voor de rock ‘n’ roll-vibe in ‘Rock ‘n’ Roll Star’ en herken je in ‘Perfect’ een liefdesliedje. Maar hoe leuk ‘Heather’ op zich ook klinkt, een tekst als ‘We’ll lie like dead birds in the heather‘ zet je toch weer met beide benen op de grond.
Het album is geproduceerd met James Dring (Gorillaz, Jamie T, Nilüfer Yanya), maar die hoefde alleen de puntjes op de i te zetten, want de band heeft een echte DIY-mentaliteit en leverde volwaardige slaapkamerdemo’s af. Zelfs extra opgenomen drumpartijen werden achteraf niet gebruikt ten faveure van de originele opnamen. Ook hecht de band veel belang aan de visuele ondersteuning van de nummers met zelfgeproduceerde video’s.
En wie zich afvraagt waar de albumtitel ‘925’ op slaat: dat is de aanduiding voor ‘sterling’ zilver, de meest zuivere legering van zilver, en dat verklaart ook de albumcover.

Domino