Tekst: Arjen Bloem

Erik de Jong, alias Spinvis, presenteert vandaag zijn nieuwe album: 7.6.9.6. Een
kunstwerk in de naam van pop. In een partituur van dunnere en dikkere penseelstreken verbindt hij stijlen die je herkent van de eerste spinvisplaat: Spinvis. De één is teder, de ander vertelt een hartverscheurend verhaal over de vergankelijkheid van het leven. Allen met genoeg lucht. Geen wonder, want ook dit album is door hemzelf geproduceerd in zijn thuisstudio Het Vaticaan.

7.6.9.6. kent vernieuwende details en eigenzinnigheden in het geluid, die prachtig zijn vormgegeven zoals we van Spinvis gewend zijn. De manier waarop zijn liedjes in een wereld van vertrouwen geboren zijn, is te horen aan de grootse toewijding van gelaagdheid. Elk nummer is een cadeautje dat laag voor laag mag worden uitgepakt. Het is duidelijk te horen dat Spinvis op zoek is naar de essentie van zijn werk en het leven. In ‘Een Reden’ heeft hij dit nog altijd niet weten te vinden. ,,Ik zocht naar iets nieuws. Ik vond iets vergeten en ouds.’’ In ‘Je Begrijpt het Bijna’ is hij dichtbij en kijkt hij terug op zijn leven en met enige tegenzin vooruit. ,,Kijk dat ben jij, alleen op de brug. Je weet niet wat komen gaat, je kunt niet meer terug.’’ In het nummer zit een type gitaarsolo die nog
niet eerder op een spinvisplaat verscheen. Ook het sombere nummer ‘Niet Vandaag’ is exemplarisch, dat zich als een lotus ontvouwt naarmate het vordert. De oosterse invloeden maken dit helemaal af.

De rode draad van het album voelt aan als een zondag in de vroege herfst. Hoe de lichamen van bladeren dwarrelen van de bomen, de aftakeling is begonnen. Maar de zon weet toch nog je gezicht te bereiken, met zijn laatste warmte van het jaar. Dit komt onder meer tot zijn recht op de titeltrack 7.6.9.6, die een zekere melancholie in zich draagt en dat met name op het eind tot zijn recht komt, in een instrumentaal spel tussen strijkers en ritme. Dit geldt ook voor ‘Soms Breekt Er Een Hart, Soms Blaft Er Een Hond’. Dat gaat over het verwerken van liefdesverdriet. ,,Verliezen is goed, het geeft je meer dan winnen ooit doet.’’
Het valt op dat Spinvis van origine een drummer is. De aandacht die is besteed aan ritme, houdt een bepaalde vaart in het album. Aangekleed met een op maat gemaakte jas van creatieve zinspelingen en melodieën. Geen minuut doet vreemd of verveeld aan. Luister bijvoorbeeld naar de ernst waarin ‘Paon’ gespeeld wordt en de vriendelijke maat in ‘Picasso’. Hierin doet op een gegeven moment zelfs een theelepeltje zijn intrede, dat tikt tegen een kopje.
7.6.9.6. is het resultaat wanneer je een artiest, die kan produceren, de volledige vrijheid geeft zijn album zelf te produceren, met het grootste oog voor detail. Spinvis weet wederom de essentie te vangen in zijn werk. De dagelijkse beslommeringen en vergankelijkheid van het bestaan. Dit spreekt voor jong en oud. Je leeftijd is afhankelijk van wat je hoort. Het album is een kroon op zijn eerdere werk. Spinvis weet zich kwetsbaarder te tonen dan eerder. Het is een album dat je sterker gaat begrijpen, naarmate je hem vaker opzet. Net als het kijken naar een schilderij.
De uitgave van het album is naast de gebruikelijke kanalen ook via boekvorm (de
gelimiteerde editie zelfs met snippers van de eerste Spinviscassette), die terugblikt met fotocollages op de periode waarin Spinvis zich ontpopte tot waar hij nu is. Dit maakt het plaatje helemaal af.
7.6.9.6. is dit jaar misschien wel het beste album van Nederlandse bodem.

Excelsior Recordings