Tekst: Wim du Mortier

Je zou haast denken dat de dagen van weleer waarin Engelse bands vreselijk werden gehyped en een paar maanden later weer in het niets verdwenen, helemaal terug zijn van weggeweest. De ene na de andere post-rock formatie trekt momenteel aan ons voorbij; het zijn er zo veel dat je je toch moet gaan afvragen hoeveel kaf er onder het koren zit. Bovendien moet je concluderen dat wel een heel grote verscheidenheid aan bands onder de noemer post-rock wordt geplaatst.

Een van die acts waar reikhalzend naar wordt uitgekeken – want meer dan een enkele single hebben ze nog niet op hun palmares staan – is Squid uit het überhippe Brighton. Hun eerste bewijs van kunnen krijgen we nu in de vorm van een EP. De indruk dat die in alle haast uit de grond is getrokken om maar in de behoefte aan materiaal bij een hype hongerig publiek te kunnen voorzien, wordt versterkt door het feit dat de EP vanaf 6 september digitaal te krijgen is en we nog tot in november moeten wachten op een versie op überhip vinyl.

Town Centre EP telt vier nummers. We krijgen relatief wel waar voor ons geld want het zijn langere composities. ‘The Cleaner’ is met ruim zeven minuten het langste nummer. De EP opent met een geluidsscape waar je door de zoete klanken een jazz-achtig instrumentarium kunt vermoeden. Veel wijzer wordt je er niet van. ‘Match Bet’ trapt uptempo af met een mooi meanderende gitaar en baspartij. Drummer Ollie Judge zingt vooral luid, rauw en scanderend. Het nummer volgt geen traditionele songstructuren maar zoekt als het ware zijn eigen weg, via coupletten, refreinen met zang en intermezzo’s met blazers en toetsen. Dat avontuur kenmerkt ook ‘The Cleaner’. Dit nummer wijkt wel weer sterk af in sfeer van ‘Match Bet’. Het is een dansbare track met een dwingende baslijn en percussie. Squid heeft erg goed geluisterd naar LCD Soundsystem en Talking Heads, denk je onwillekeurig. De EP wordt afgesloten met een langzame track, ingeleid door een ritmeboxje. De relaxte sfeer in ‘Rodeo’ lijkt welhaast een combinatie van de soundscape waarmee de EP opende en een nummer als ‘The Cleaner’. Het eindigt letterlijk en figuurlijk in het niets; zo’n twee minuten hoor je instrumenten uitklinken en wordt op de achtergrond nog wat gefluisterd.

Leert Town Centre EP van Squid ons of de opwinding rond deze band terecht is? Nee, in feite wordt je er niet veel wijzer van. Squid is getuige de feiten die nu voor ons liggen een band die koers zoekt en nu van alles uitprobeert: van soundscapes tot en met punkfunk. De EP telt twee nummers die het beluisteren waard zijn en die mogen er allebei zijn. Dat smaakt naar meer. Het wachten is op wat volgt en hoe de band zich live ontwikkelt. Of zoals de Engelsen zo mooi zeggen: the proof of the pudding is in the eating.