Tekst: Paul van der Zalm

Het nieuwe album van St. Vincent, dat vandaag uitkomt, heet Daddy’s Home. Die titel is een rechtstreekse verwijzing naar de thuiskomst van de vader van Annie Clarke, de vrouw achter St. Vincent. Terwijl zij met haar alter ego succes op succes stapelde, culminerend in het met prijzen overladen album MASSEDUCTION uit 2017, zat hij namelijk een straf van zo’n 10 jaar uit vanwege fraude tot hij in 2019 weer vrijkwam.

In de tekst van de titeltrack maakt ze duidelijk hoe ze dit ervaren heeft: “You did some time, I did some time too“. Maar ondanks een paar zeer gecontroleerde ‘ow’-schreeuwen in dit nummer lijkt het album meer bedoeld als verwerking dan als afrekening met daddy issues. Muzikaal gezien kun je het zelfs beschouwen als een eerbetoon aan de vinylklanken van de funk en soul van het New York uit de jaren 70 waarmee ze door haar vader was opgevoed en dat is dus een totaal ander geluid dan we van haar gewend zijn. Wat het minder persoonlijk maakt, is dat ze als St. Vincent weer helemaal in die rol kruipt (ook visueel) en de perfectie tot in het extreme najaagt. Op de productie, opnieuw met Jack Antonoff, is niets aan te merken en hoewel ze zelf een voortreffelijk gitariste/multi-instrumentaliste is, wordt ze ook nog eens ondersteund door een keur aan muzikanten als Thomas Bartlett; vermeldenswaard is ook de bijdrage van achtergrondzangeres Kenya Hathaway, de dochter van 70’s-icoon Donny Hathaway. In openingsnummer ‘Pay Your Way in Pain’ pakt dat goed uit; dat is een pakkend en broeierig nummer zoals ook Prince dat kon maken en ook de slow funk track ‘Down and Out’ is geslaagd.

Bij het gedragen ‘Candy Darling’, dat refereert aan de Candy uit Lou Reed’s ‘Walk on the Wild Side’ kun je je afvragen of dit wel of niet over the top is en ‘At the Holiday Party’ klinkt vrij obligaat. Daar tegenover staan dan weer nummers als ‘(I’ll take you) Down’ dat begint met een basloopje en dan overgaat in een pakkend funky ritme en als bonus een leuk achtergrondkoortje en het mooi gezongen ‘Somebody Like Me’ met een relaxt ritme en subtiele gitaarklanken. In ‘The Laughing Man’ (“If life’s a joke, then I’m dying laughing”) klinkt Clarke als een vrouwelijke crooner.

Hoewel de associatie met een zangeres als Lana del Rey nooit ver weg is, deed St. Vincent op een paar momenten aan het project This Mortal Coil denken: in het 6,5 minuut durende ‘Live in the Dream’, dat langzaam begint, maar dan een toenemende intensiteit kent en eindigt met eerst een stevige gitaarsolo en dan een melodieus einde en de andere keer in de korte, afsluitende Interlude(!) ‘Humming’. Eerder op het album zijn er nog overigens nog twee intermezzo’s met dezelfde titel te vinden: het eerste klinkt als een spontaan opgenomen gezongen fragment, het andere als een vervreemdende instrumentale track.

Het album is opgenomen door Laura Sisk, gemixt door Cian Riordan en gemasterd door Chris Gehringer. Overige muzikanten: Jack Antonoff, Cian Riordan, Thomas Bartlett, Evan Smith, Sam KS, Greg Leisz, Daniel Hart, Michael Leonhard, Lynne Fiddmont and Kenya Hathaway.

Loma Vista Recordings / Caroline