Tekst: Florian Baudouin en Bente van der Zalm

Hoewel Superlove nog niet is doorgebroken en er voor vandaag nog maar een paar singles waren uitgebracht, hebben ze wel al gespeeld met bands zoals Dream State, Roam, Stand Atlantic en Vukovi. Vandaag brengt het noisepoptrio uit Bristol, bestaande uit Jacob Rice (lead vocals and bass), Jon Worgan (Guitar and vocals) and Alex Matthews (drums), hun debuut EP uit. De EP lag al meer dan een jaar op de plank en drie van de nummers waren al eerder gedeeld. Dus hoe nieuw is het?

Het eerste dat ons opvalt bij het luisteren naar ‘Selftitled’ is het grote contrast in hoe de muziek klinkt; de zang van Jacob Rice is gemaakt voor de radio, maar de distorded gitaren geven de nummers juist een agressieve lading mee. De EP begint en eindigt met erg hitgevoelige en pakkende nummers als “I Love It” en “Untouchable”. Beide dienen als Superloves visitekaartje door de plakkerige zanglijnen te combineren met de energieke gitaren. De breakdown in Superlove is bijvoorbeeld verrassend, maar daarmee niet minder effectief.

We horen ook zachter materiaal in nummers zoals “Life Is Great”, dit blijft onmiddellijk in je hoofd hangen. Het enige minpunt hier is dat we ons het hele nummer afvragen wanneer het nou echt begint, totdat we ons realiseren dat het al afgelopen is. Op dezelfde manier dient “Bruce” als een soort interlude, voor de explosie op het einde. Bruce is erg emotioneel en maakt alleen maar gebruik van zang en een reverbed gitaar, en op de achtergrond een soort golfgeluid van een synthesizer.

Superlove bestaat: dat is wat ze duidelijk willen maken met de release van deze EP. Het kan gezien worden als ‘de geboorte’ van hun carrière, en oordelend op basis van dit album kan dat nog wel eens een succesvolle carièrre zijn, waar ze veel grote zalen omver gaan blazen (als COVID-19 voorbij is tenminste).

Rude Records