Tekst: Jaap van Hamond

De Canadese Luke Pretty maakte rond 2014 naam voor zichzelf tijdens de gouden eeuw van Soundcloud. Met releases als de ‘Like What’ EP bewandelde hij de lijn tussen excentrieke elektronische muziek en dromerige pop, vaak met een jazzy randje. En na bijna een decennium vol nog meer uitstekende singles en EP’s, is het eindelijk tijd voor een debuutalbum. Met kleurrijke elektronische productie gaat Rot dieper in op de popelementen die in de afgelopen tien jaar steeds meer de overhand kregen in Tennyson’s muziek. Hoewel er minder ruimte is voor experimentele uitstapjes dan voorheen, vestigt Tennyson zich als een capabele songwriter met een vruchtbare toekomst.

Op Rot ligt de balans overwegend richting elektronische pop, met prominente vocalen op bijna alle nummers en herkenbare songstructuren. En hoewel de muziek nog steeds vol zit met oorstrelend detail, voelt het in deze context minder uitgelaten dan we van eerdere releases gewend zijn. Pretty zingt met zijn fragiele en vaak bewerkte stem over duisternis, slaapproblemen en verlating, bijvoorbeeld halverwege opener ‘Feelwitchu’, wanneer de breakbeats wegvallen om voor het eerst ruimte te maken voor zijn natuurlijke, zachte stemgeluid: “whatever I say, whatever I do is not enough for you. Wherever you go, understand that I said what I wanted to.” Het doet ergens denken aan James Blake, gepijnigd maar resoluut, en dit soort bekentenissen uit hij vaker op ‘Rot’. Neem ‘Torn’, waar Pretty ontwapenend is in zijn somberheid: “Your voice is still inside my head, but your light is really gone and I breathe the dark instead.” Jammer is dat de instrumental aan de zwakkere kant is, met de gitaar die richting cliché gaat en de beat die wat weinig ontwikkelt.
Gelukkig zijn er op Rot ook genoeg lichtpuntjes. Eerste single ‘Iron’ is een ijzersterk (pun intended…) voorbeeld, met ritmische lagen die opgewekt om elkaar heen wikkelen. Pretty’s lyrics gaan van hier naar daar, maar de kern van het nummer is obscuur: dromen, zand, draden, en een slechte telefoonverbinding. Het bevat wat van Pretty’s interessantste teksten: “Is your house on a slippery slope? Is your honey due? Have you tangled the yarn in your head? Whatchu tryna do?” Ook ‘Reallywanna’ is een hoogtepunt, waar Pretty hoop put uit wanhoop. “Why did you have to go? When I was fighting like a heaven drone”, klaagt hij over een contrasterend vrolijke instrumental, compleet met opbeurende modulatie op het eind. Als moedige sluiter is er ‘Figure Eights’, een werkelijke rocker zoals Tennyson dat nog nooit heeft klaargespeeld. Het nummer had twee keer zo lang mogen zijn, met een conclusie vol lawaai en ontlading. In plaats daarvan eindigt ‘Rot’ ietwat abrupt en dat voelt zonde.

Dat Tennyson’s productie van hoge klasse is wisten we in principe al. Op ‘Rot’ bewijst hij ook zijn vaardigheid als songwriter, ook al is er zeker nog ruimte voor verbetering en meer durf. En hoewel het album niet altijd sprankelt zoals op voorgaande EP’s, zijn er genoeg hoogtepunten om het een pakkend debuut te maken.
Op 13 mei staat Tennyson in de kleine zaal van de Melkweg.

Label: Counter Records