Tekst: Dennis de Waard
Een nieuwe plaat van The Blinders staat garant voor rondvliegende gitaren en beukende drums. In 2018 wierp de band zich in de kijker van menig indierock-liefhebber. Terwijl het rock-genre in Engeland de opleving van de eeuw meemaakt is het aan The Blinders om de ‘moeilijke tweede’ voor te stellen.
Opener ‘Something Wicked This Way Comes’ weet direct een goede sfeer te zetten. The Blinders weten een edgy, slome rocksong neer te zetten waar de drums dreigend klinken, de gitaren lekker noisey uit de hoek komen en zanger Thomas Haywood predikt dat er wat ‘Wickeds’ aan zit te komen. Op het puntje van je stoel blíjf je luisteren. Een sterke southern-rock opener. Wanneer ‘Forty Days and Forty Nights’ opent, geloof je Thomas Haywood, deze plaat gaat wicked worden. Duidelijk is wel dat de band zich hevig heeft laten inspireren door Arctic Monkeys’ ‘Favourite Worst Nightmare’, al weten The Blinders hoe ze het gaspedaal verder in moeten trappen. Zo hoor je The Blinders op hun best. Verstand op nul, versterker op 12 en raggen alsof het einde der tijden eraan komt. The Blinders klinken sterk, ziedend en spelen alsof hun album het meest urgente is wat er maar te vinden valt.
Helaas valt daarna de plaat flink in elkaar. ‘Lunatic With a Loaded Gun’ gaat lekker van start maar gaat net nergens heen, alsof ze een goed refrein niet konden vinden. ‘Circle Song’ waarop Haywood zijn muzikale helden bezingt (waaronder Bowie) en het jammer vindt dat ze altijd te vroeg sterven. Dit is een track die als b-kant nog wel geinig zou zijn maar het doet hier heel de plaat aan de handrem trekken. Ongelooflijk saai, inspiratieloos en de boodschap daarbij ook nog eens corny as hell, want het is een tekst waarbij je te makkelijk scoort. ‘I Want Gold’ daarna is haast lachwekkend en niet omdat de ‘I wanna feel like Bugs Bunny’ zo grappig is. De track kabbelt maar wat en na een keer of drie is het vrij gemakkelijk om deze track te skippen. Haywood heeft tekstueel niets te vertellen, als gitarist doet hij het nog wel aardig maar zijn kompanen op de drums en bas spelen alsof het business as usual is.
Met ‘Interlude’ worden The Blinders dan weer wakker. De interlude met piano en spoken word is weer van het niveau van de album opener. Weer zit je op het randje van je stoel te luisteren, de dreiging keert terug en The Blinders is weer even spannend als eerst. De tracks ‘Mule Track’, Rage at the Dying of the Light’ en ‘From Nothing To Abdundance’ zijn de spannende rocktracks die we verwachten van The Blinders al zijn de meeste tracks ook een herhaling van eerdere successen. Met ‘Black Glass’ en ‘In This Decade’ gaat het album als een kaars uit. Verdoofd, onopvallend en saai zelfs.
Hadden The Blinders de beste tracks gepakt en de slechte nummers weggelaten dan hadden ze een fantastische ep uit kunnen brengen maar met ‘Fantasies of a Stay at Home Psychopath’ lijken The Blinders niet op hun allerbest te zijn, alsof al hun ideeën al zijn uitgevoerd. Door de geweldige tracks op dit album geven we ze het voordeel van de twijfel maar ze hebben op de volgende plaat wel wat in te halen.
