Tekst: Paul van der Zalm

Het is alweer 20 jaar geleden dat het debuut verscheen van The Dears, de Canadese band uit Montreal rond het echtpaar Murray A. Lightburn en Natalia Yanchak. De doorbraak kwam drie jaar later met het album ‘No Cities Left’ en sindsdien konden we rekenen op een constante stroom hoogwaardige releases met als voorlopig hoogtepunt het tweeluik Times Infinity Volume One (2014) en Volume Two (2017) die voor Dears-begrippen best optimistisch klonken. Want als je alleen afgaat op de songtitels zou je The Dears namelijk al snel voor een doemband kunnen houden. Maar bij een nadere kennismaking wordt duidelijk dat ‘Orchestral Pop Noir Romantique’, de titel van een EP uit 2001, een veel betere omschrijving is van de stijl van de band.

Vandaag verschijnt hun achtste studioalbum ‘Lovers Rock’ hier ook eindelijk, nadat het in mei van dit jaar al in Canada uitkwam en een jaar nadat Lightburn zijn solo-album ‘Hear Me Out’ uitbracht. Lightburn werkte daarop samen met Steve Raegele (gitaar) en Rémi-Jean LeBlanc (bas) die op dit album ook van de partij zijn, net als drummer Jeff Luciani die in 2011 ook al te horen was op ‘Degeneration Street’. In eerste instantie lijkt het album dichter aan te sluiten bij ‘No Cities Left’ dan bij de twee Times Inifiity-albums; daardoor kun je het net als het eerstgenoemde album zien als een reflectie op de tijdgeest zoals je die ook terug kunt vinden in dystopische romans zoals die van landgenote Margaret Atwood.

Lightburn zegt daarover:

“The question we’re asking in the music is: ‘how do we navigate so much bullshit in this world?’ We’re still playing this dumb rock music. But there’s always gonna be a little twist of the knife, cutting into something deep to make you feel like you’re alive. To say: ‘I know what you’re going through. And I’m hearing you, and I’m with you.’ That’s what the music is supposed to do.”

Dus als je beter luistert, merk je dat het wel meevalt met het doemdenken en dat de toch al sympathieke Dears nu sterk genoeg in hun muzikale schoenen staan om je een uitweg te bieden. De track ‘The Worst In Us’ verandert dan ineens in ‘They’re never bringing out The Worst In Us’ zoals het nummer zelf ook halverwege verandert van een kabbelend, bijna apatisch nummer in een spannende soundtrack.

‘Instant Nigtmare’ is een stevig nummer met een beukend ritme en een vocale hoofdrol voor Yanchak (die ook SF-auteur is). De overige nummers komen voor rekening van Lightburn, die qua klankkleur ergens tussen Paul Weller, Lenny Kravitz en Anthony Kiedis inzit. Zijn aangename stem komt bijvoorbeeld goed tot zijn recht in ‘Play Dead’ (aangevuld met ‘And Let Time Heal Your Wounds’).
Het orkestrale van The Dears uit zich vooral door de ruime inzet van strijkinstrumenten; toppunt (of misschien zelfs over-de-toppunt) is het 70’ies zwijmelarrangement voor ‘Too Many Wrongs’.
Van een hele andere orde is de inzet voor ‘Heart Of An Animal’, een Greg Dulli-achtig nummer dat al een paar jaar klaarlag, maar nu de perfect openingstrack bleek. Vermeldenswaard is verder ‘Stille Lost’, een song met een speels ritme en een gastrol van Jake Clemons uit de E Street Band van Bruce Springsteen op saxofoon. ‘We’ll Go Into Hiding’ tenslotte is een van de betere liedjes op het album en daarmee een waardige afsluiter.

Dangerbird Records