Tekst: Wim du Mortier

Op de achtergrond klinkt een klarinet die staccato een patroontje eindeloos herhaalt. Het klinkt bijna irritant als ondergrondje boven het instrumentarium van een standaard drie-mansformatie met bas, drums en gitaar. Het roept associaties op met wat nog ‘modern’ klassiek wordt genoemd, composities van Steve Reich bijvoorbeeld. Zo’n klassiek instrument dat een rol krijgt in popmuziek is in de Nederlandse historie natuurlijk ook weer niet helemaal nieuw. Het klinkt gelijk een beetje als een jaren zestig experiment als Focus. In ‘I Celebrate My Fantasy’ speelt dan een piano weer een grote rol.

Het zijn voorbeelden van het rijke palet waarmee The Homesick speelt op hun tweede volwaardige album The Big Exercise. Zelfs een klavecimbel ontbreekt niet. Het geeft de plaat een tintelend gevoel, een psychedelisch randje soms, lsd-kleuren vliegen je om de oren, een beetje Beatle-esk soms, of een vleug vroeg-Pink Floyd. En toch ook modern opgejaagd, met een overdaad aan noten, wendingen en informatie, als een trending op Twitter. Ongenadig strak uitgevoerd. Met een geheel eigen sound: een Europees geluid, dat is waar de band zelf over spreekt.

Na het uitkomen van hun debuut Youth Hunt regende het al lovende kritieken over het kunnen van de drie piepjonge Dokkumers. Postpunk? Tja, maar dan wel een geheel eigen interpretatie en god mag weten waar ze dat vandaan halen. Op The Big Exercise zetten Jaap van der Velde, Erik Woudwijk en Elias Elgersma weer een reuzenstap in hun bijna niet te volgen ontwikkeling. Ze hebben elkaar gevonden in het streven naar het vinden van nieuwe wegen in de muziek (lees het interview met The Homesick op Chaos Music Magazine). En dat die chemie werkt, laat zich niet meer ontkennen. Composities die zich aan geen enkele wet houden, geniaal drumwerk van Woudwijk, explosieve erupties naast ragfijne vingervlugge gitaarlijntjes van Elgersma, melodieus strak baswerk van Van der Velde en door van hun zwakte – geweldige zangers zijn het niet – juist een sterk element te maken in de eigenheid van hun sound, maken ze een mix waar een puntje aan te zuigen is. Geen wonder dat in de commentaren het woord ‘geniaal’ met enige regelmaat valt.

The Big Exercise kent geen zwak moment. Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat een pracht er te ontdekken valt in het doolhof waarin je bij beluistering terecht komt. Zwaar verslavend is bijvoorbeeld de explosief energieke start van ‘Children’s Day’; het tweede deel van het drieluik waarmee de plaat opent; de eerste drie nummers zijn in feite één geheel dat achteraf in drie delen is gehakt. Waarna ‘Pawing’ volgt, dat het juist moet hebben van dat prachtige licht psychedelische tintelende geluid en een sterk refrein. Voor het verschijnen van het album is ‘Kaïn’ als single uitgebracht. Het is de vraag in hoeverre dat nummer representatief is voor de plaat. Het is voor de luisteraar welhaast het meest uitdagende lied, waarin met een schematische aanpak en zich herhalende patronen invloeden van klassieke componisten sterk doorklinken. Afsluiter ‘Male Bonding’ staat in die zin meer voor de inhoud van het totaal. Stuiterend, staccato gescandeerde teksten, roffelende drums en opzwepende ritmes, vingervlugge gitaarlijntjes en dat alles mondt uit in een ijzersterk thema vol  heelrijk gruizige noise.

The Big Exercise van The Homesick is een klassieker in de dop in de nederpop, een plaat die je gaat koesteren. En nogal wiedes dat Sub Pop die graag wil uitbrengen.

Sub Pop / Konkurrent