Tekst: Laura Rosierse

Still Life’is het vierde studio album van The Slow Show, en het eerste nieuwe album in drie jaar! We zijn blij dat ze er eindelijk is, want we konden niet langer wachten op het album van de Manchester band. Still Life is omvangrijk, dromerig en hartverwarmend, beide als opgenomen, en als live muziek. The Slow Show doet het maar weer! 

‘Mountbatten’ is de perfecte album-opener, een zeer stevig en prachtig verfijnd nummer dat als een felle spot schijnt op de zachte en verleidelijke zang van Robert Goodwin. Met dit gloednieuwe album laat The Slow Show horen dat ze nog altijd even relevant zijn, en misschien wel relevanter dan ooit. Alle elf nummers op het album worden gedreven door een minimalistisch piano geluid, omlijst door rijke vocalen, met enkele experimentele elementen die de band nog interessanter maken. Vlak voordat we ons afvragen of elf nummers misschien wat te veel is, sluit een exotische stem zich aan, en subtiele drums voegen diepte toe aan ‘Rare Bird’! ‘Woven Blue’ en ‘Blue Nights’ klinken rustig en tegelijkertijd spannend, bijna opwindend, door een drijvend tempo en die heerlijke stem, we kunnen er simpelweg geen genoeg van krijgen… 

Over leadtrack ‘Blinking’ zegt Robert: “Een ode aan liefde en loyaliteit. Het nummer is een uitdagende belofte om de mensen van wie je houdt nooit op te geven. Muzikaal wilden we dat het nummer impact zou hebben, een directheid en een krachtige punch waar we eerder voor terugdeinsden.” Hun formule is opnieuw succesvol gebleken, The Slow Show verlegt hun grenzen, leunt tegen die bekende muur van geluid, tegelijkertijd drijven ze elkaar uit hun respectievelijke comfortzones, waardoor het geheel uitdagend en vernieuwend klinkt. 
‘Still Life’ is divers en rijk aan nieuwe elementen, ‘Breathe’ is een goed voorbeeld van die diversiteit, gedreven door blazers, strijkers, en vocalen die zacht spreken in plaats van zingen. De band ontwikkelde hun geluid, probeerde eens iets anders: “We vonden dat we dat aan onszelf verplicht waren, en aan de mensen die komen genieten van de muziek. We hebben veel verschillende dingen onderzocht, het was moeilijk en uitdagend, maar uiteindelijk was dit het ultieme resultaat.”

Op afstand opgenomen, ‘Still Life’ als concept is geïnspireerd op de ervaringen van de lockdown, de emoties die ze ervoeren tijdens het maken van dit album, die voelden wij als luisteraar ook. We horen frustratie, woede, angst, maar vooral hoop en liefde voor de kunstvorm die ze hebben gecreëerd. ‘Still Life’ is persoonlijk, een evolutie van de band waar we al van hielden, maar nu nog een beetje meer van houden. Het is een hoopvol kunstwerk, een vredig en verfijnd album dat het begin markeert van een volgend hoofdstuk voor een band die niet in een hokje hoeft te passen, en nergens bij hoeft te horen. 

PIAS