Tekst: Theo Stepper

Ooit zag ik The Vices live in een andere gedaante. Ze heetten toen nog Ten Years Today en ik was blij verrast en onder de indruk. Toen ik begin 2019 een EP onder de nieuwe naam beluisterde en recenseerde bleef ik onverminderd enthousiast. Scoort het Groningse kwartet met hun volgende plaat een hattrick? Het commentaar van Jack van Gelder met betrekking tot opbouw van de aanval en afronding in de vorm van een prachtige goal moet u er zelf even bij denken, maar The Vices flikt het hem weer.

Het enige minpunt aan Good Morning City, Now Let Me Sleep is dat het geen volledig album is. Dat zij de jonge honden echter gauw vergeven, want de vier nummers tellende nieuwe EP ligt dermate in het verlengde van het debuut, Life Grows, dat beide samen eigenlijk een album vormen. De eerste twee nummers van Good Morning City, Now Let Me Sleep waren al enige tijd te beluisteren via Spotify. Beide singles zijn getuige het aantal keer dat zij beluisterd zijn goed ontvangen.

‘Sly Smiled Berlin Child’ pakt me direct bij de lurven. Mogelijk komt het omdat ik me aangesproken voel doordat het begint met ‘You, youhoo…’, maar waarschijnlijker is de dat de vrolijke uptempo beat en het prettig samenvallende gitaar- en orgelspel een gevoelige snaar raken. De single ‘Boy’ begint eenvoudig en rustig om vervolgens enigszins te versnellen, waarna een prettig evenwicht wordt gevonden. Ik moet aan Arctic Monkeys denken, vanwege Floris van Luijtelaar’s zang, maar ook aan The Doors door het orgelspel van Jonathan Kruizenga. Aangezien we nu twee van de vier bandleden benoemen, laten we dan vooral ook kort stilstaan bij de fantastische ruggengraat van alle nummers die wordt gevormd door bassist Simon Bleeker en drummer Mathijs Louwsma. Hoewel het voor alle nummers geldt is dit uitstekend te beluisteren op het titelnummer, ‘Good Morning City, Now Let Me Sleep’, dat een heerlijke mix is van garage, rock, blues en een vleugje ska en reggae. Mede door de weergaloze gitaarsolo even voorbij de helft bezorgt dit nummer talloze kippenvelmomenten. Het is voor mij het hoogtepunt van de plaat en het stemt mij blij verdrietig dat ik de mannen de komende tijd nog niet live aan het werk kan zien. Terwijl ‘Yellow Road’ dit gevoel niet kan wegnemen, bedenk ik dat wat in het vat zit niet verzuurt. ‘Yellow Road’ lijkt deze gedachte volledig te omarmen. Dat het nummer wordt afgesloten met zingende kinderen kan toch alleen een verwijzing zijn naar een zonnige toekomst?

The Vices blijft vooralsnog een belofte die het waard is om te volgen. CHAOS gaat dat zeker doen en we raden iedereen die deze recensie leest aan om dat vooral ook te doen! Dat, en deze recensie te delen. The Vices verdient het namelijk om gehoord te worden en als band groot, heel groot te worden.