Tekst: Florian Baudouin

Het is twee jaar geleden sinds hun eerste studioalbum. Na “Looking For Faces” bracht The Vices “Unknown Affairs” uit. De band uit Groningen in het noorden van Nederland is niet meer weg te denken uit het Nederlandse muzieklandschap. In de tussentijd hebben ze als voorprogramma in de Ziggo Dome gespeeld, op festivals als Eurosonic-Noorderslag gespeeld, door Europa getoerd, in de VS gespeeld en enkele nationale radiostations aangedaan. Onnodig te zeggen dat er met spanning werd uitgekeken naar dit tweede album. Wat ons betreft, wij volgden de situatie met belangstelling maar met een afstandelijk oog omdat we ze niet meer zo nauwlettend in de gaten hielden als voordat ze begonnen door te breken. Het goede is dat we alleen maar aangenaam verrast kunnen worden! Dus wat heeft dit album voor ons in petto?

Wel, het is eigenlijk niet slecht! Het album begint met “Strange Again” en zijn gitaren met elektronische effecten, bijna gesproken coupletten die een zeer aanstekelijk ritmisch effect geven, pakkende synthesizers, een refrein dat al even catchy is… Dit nummer doet ons denken aan de rockbands van de jaren 2000 zoals The Strokes. Zelfs als geen van de andere nummers zo snel en punchy is als “Strange Again”, slaagt het hele album erin een perfecte balans te vinden tussen rockende tracks en zweverige ballads. Daaronder kunnen we “Fooled Away” noemen, een ontroerend akoestisch nummer, waarvan de orkestrale delen direct doen denken aan Arcade Fire, of “Tomorrow I’ll Be”, een piano-vocaal nummer, dat dient als pre-conclusie van het album, voordat het instumentale outro “The Spell That Made A Dolphin”, met zijn Hispanic gitaarmelodieën, het album afsluit op een fade out met enkele koren. De ritmische instrumenten (bas en drums) spelen ook een grote rol bij het aanstekelijk maken van de nummers: bijvoorbeeld de stukken waarin alleen deze twee instrumenten worden gecombineerd op “Lay Down, Stay Down” en “I Had a Name”, die ongetwijfeld je hoofd doen schudden. “I Had a Name” en “Never Had To Know” zijn twee van de hoogtepunten van het album, met de repetitieve en onstuimige kant van de ene en de hyperritmische manier van zingen van het refrein van de andere. 

Deze band heeft sowieso een onmiskenbaar talent voor pakkende melodieën en ja, dit album is een succes. We zullen nu zien waar het hen zal brengen en wat ze nog kunnen bereiken. We zouden alleen willen dat ze meer de snellere en zwaardere kant van “Strange Again” zouden verkennen… Misschien voor het volgende album?

Mattan Records