Tekst: Wim du Mortier

Schijn bedriegt. Het lijkt alsof Kristin Hersh er zo’n zeven jaar over heeft gedaan om een nieuwe plaat met Throwing Muses te maken. In werkelijkheid schrijft zij aan de lopende band liedjes maar presenteert die aan de wereld onder verschillende namen. Bijna twee jaar geleden bijvoorbeeld verscheen onder haar eigen naam nog het achtenswaardige album Possible Dust Clouds. En werkt ze nu achter de schermen aan een volgende plaat van 50 Foot Wave. In werkelijkheid zijn het allemaal in hoge mate soloprojecten. Ondertussen volgt Hersh met haar gitaren en huisdierslangetjes haar jongste zoon die professioneel surft. Een vol leven, en volop inspiratie om er liedjes over te schrijven.

Sun Racket gaat van start op een wijze die we kunnen verwachten van het tegendraadse schrijftalent Hersh. De band zet een thema in dat na een paar seconden hoestend en proestend tot stilstand komt en een totaal ander nummer wordt ingezet. ‘Dark Blue’ is een stevige ijzersterke opener voor een album dat voorts enkel herkenbaar Throwing Muses materiaal brengt. Composities die in rare bochten kronkelen, gitaarerupties, vierkant drumwerk, dissonanten, dromerige ballades. Met de door de jaren gerijpte stem van schuurpapier van Hersh, die daarover zelf zegt dat ze nu eindelijk de stem heeft waar ze altijd naar heeft verlangd. Betoverend zingt ze, en vertelt haar verhalen.

Opvallend aan Sun Racket is dat Hersh soms kiest voor een extreme productie. Haar gitaar zwaar overstuurd, keihard in de mix. ‘Bo Diddely Bridge’ en ‘Frosting’ zijn daar voorbeelden van, of ‘Upstairs Dan’, waar haar gitaar met tremolo domineert. Daarnaast staan er tal van rustige nummers op. Mooie ongrijpbare liedjes die zich niet zo snel laten doorgronden. Die hebben tijd om te rijpen nodig. En dat is nu precies de kwaliteit van al Hersh’ verschijningsvormen.

Fire Records / Konkurrent