Tekst: Fabien Trève
Vertaling: Bente van der Zalm

We gaan het eens hebben over het nieuwe album van Tired Lion, Breakfast for Pathetics. CHAOS nodigt je uit om dit album zeker eens te luisteren, maar eerst eens een introductie van dit project.

Sophie Hopes laat in 2016 van zich horen met haar project Tired Lionm wanneer zij de EP Figurine uitbrengen. Vooral de nummers ‘Not My Friends’ en ‘I Don’t Like You Like Me’ doen het goed bij het publiek (ook al vinden wij zelf het self-titlednummer het beste). Met deze EP zette de Australische artiest zich met haar enorme hoeveelheid energie op de kaart. In hetzelfde jaar bracht de band de single ‘Agoraphobia’ uit, dat een voorspelling is van een kleine evolutie. In 2017 kwam het debuutalbum van de band uit. De aangekondigde verandering werd hier duidelijk bevestigd. Het geluid was meer verfijnd en volwassener geworden, maar had nog steeds dezelfde energie in zich. De nummers ‘Fresh’, ‘Cinderella Dracula’ en ‘Dumb Days’ zijn de meest gewaarde nummers van dit debuut. Een jaar later bracht de band ‘the post-EP’ uit, met de catchy single ‘With or Without’. Hierop volgden dit jaar drie singles: ‘Waterbed’, ‘Lied To Me’ en ‘Cya Later’, allemaal met een bijbehorende muziekvideo en op vrijdag 20 november bracht Tired Lion haar tweede album uit.

Dit album markeert opnieuw een hergeboorte in het leven van het project van Hopes. Natuurlijk had het achterlaten van haar geboorteplaats Perth, en helemaal naar de andere kant van Australië verhuizen, als vanzelfsprekend impact op het project, vooral op ook de bandleden zelf, omdat ze hierdoor helaas uit elkaar moesten. Hier gaat ‘Breakfast for Pathetics’ dan ook over; het omgeven zijn door de mensen van wie je houdt en dan komt er een verandering…

Zo is er dus een nieuw adres zowel voor artiest als voor de muziek. Hopes heeft duidelijk zelfvertrouwen opgedaan en de identiteit van het geluid weer verder verfijnd; variërend tussen kracht en rust, soms pop- en grungegeluiden mengend. Over geluid gesproken, op sommige nummers legt het album de nadruk op Hopes’ invloeden, zoals op ‘Cya Later’, dat doet denken aan ‘1979’ van Smashing Pumpkins. Door in Brisbane te gaan wonen, verblijft Hopes dichter bij haar vriend Luke Boerdam (Violent Soho), die tevens het album heeft geproduceerd, en dat is te horen! Boerdam werkte ook al mee op het vorige album en gaf het de welverdiende energie. De samenwerking was ook voor dit album weer belangrijk.
Onze favoriete nummers zijn ‘Waterbed’ en ‘Cya Later’, maar ook de gelijknamige track ‘Breakfast for Pathetics’ vinden we bijzonder aangenaam. Deze en ‘Cya Later’ zijn perfect aangepast om op repeat geluisterd te worden en om eerlijk te zijn worden we hier met plezier toe verleid. 

Als we objectief kijken naar dit album in vergelijking met het vorige, zien we niet per se een grote evolutie op het punt van balans en groei in de nummers, het recept blijft echter efficiënt. Dat gezegd hebbende, het laatste nummer op het album, ‘Screw You Man’, spreekt ons tegen door juist wel boven de andere nummers uit te steken. Inderdaad geeft Hopes ons hiermee een veel rustiger nummer dan de andere nummers. Dat deed ze eerder op het vorige album. Wat nu anders is, is dat het akoestisch is: een première voor Tired Lion.

Er zal de komende tijd album zeker over dit album gesproken en het past goed in de dynamische plaatselijke scene, zeker omdat het gaat om een bijna eenvrouwsband. Het is belangrijk om de de kracht van de Australische alternative/rock scene te benadrukken en om het grote aantal vrouwen in bands en projecten uit te lichten. Tired Lion kan zichzelf sinds een aantal jaar ook in deze scene plaatsen, dankzij de consistentie en het nieuwe album zal hier geen verandering in brengen.