Tekst: Wim du Mortier

Na wat ep’s en een album leek het er even op dat de koek op was voor Victories At Sea uit Birmingham. Een verblijf in Schotland waarbij het trio naar hartelust muziek kon maken, leverde nieuwe inspiratie en redde de band. Het resultaat is een tweede volwaardig album getiteld Everybody’s Lost And All I Want is To Leave, nota bene door het Nederlandse label Gentlemen Recordings uitgebracht. Beeld je zowel grote stadsblues in gecombineerd met dat magnifieke lege ruige landschap in het noorden van Groot Brittannië, en je hoort Victories At Sea.

Op hun tweede langspeler wordt een van de sterkste punten van het drietal prachtig uitgespeeld: de zang van frontman JP White. Geen stem die vanwege het karakter op zich grote indruk maakt, maar helder, goed verstaanbaar en gecombineerd met een knappe zangtechniek telkens weer een hoogtepuntje in de tien liedjes op deze plaat.

Als de emotionele geladenheid in de liedjes is ontleend aan het gevoelsleven van de band, dan leiden ze daar in Birmingham een groots en enerverend bestaan. Want deze band is niet vies van een groots gebaar. De nummers zijn stuk voor stuk wijds, als het Schotse landschap zelf. Dat grootste gebaar wordt niet alleen bereikt door een laag reverb, maar zit opgesloten in de manier van componeren. De liedjes bouwen merendeels geleidelijk op, en daarbij neemt de band de tijd. Single ‘Ice Data Centre’ begint als een zomerbriesje maar loopt uit in storm Dennis, met industriële sounds om de impact nog eens wat te vergroten. Of neem ‘Exit’, dat ook zacht en gevoelig start maar eindigt in een klaaglijk klinkend ‘would you laugh forever’. De woorden lijken op flarden wind naar ons toe te komen, van ver. Maar ondanks die afstand brengen de beukende drums, gitaren en bas de dreigende lading van de woorden helder over… om ineens met een klap in stilte te eindigen.

Tegen die tegen bombast grenzende nummers staan uptempo en bijna dansbare songs als ‘Quiet House’ en ‘Follow You’, waar we kennismaken met de wat lichtere kant van dit serieuze drietal. Het ademt dan een sfeer van wave in een modern jasje waar bijvoorbeeld White Lies patent op heeft, en even stevig. Goed dat die nummers op de plaat staan, want het zorgt voor de broodnodige balans. Anders was Everybody’s Lost And All I Want is To Leave misschien toch wat te veel in de voorspelbare formule blijven hangen waarin JP White en zijn maten hun nummers opbouwen naar een giga climax. 

Lees ook het gesprek van Chaos Music Magazine had met JP White.

Gentlemen Recordings