Tekst: Wim du Mortier

Katie Crutchfield is toe aan haar vierde album die ze onder de naam van haar band uitbrengt, een naam die veel weg heeft van een intense niesbui. In vergelijking met voorganger Out In The Storm (2017) is een flinke stap gezet in de richting van meer mainstream gitaarpop met de voeten in Amerikaanse country & western tradities. Voor deze plaat werkte ze samen met Brad Crook, bekend van Bon Iver. De kenners weten dan genoeg: het klinkt als een klok maar dus ook erg braaf en perfect. Dat staat echt in schril contrast tot wat Out In The Storm aardig maakte: een gruizig klinkende gitaarplaat waarin Crutchfield een beetje bewoog richting de aartsvaders van het label waarop haar muziek nu verschijnt, Merge. Dat laat onverlet dat we singer-songwriter Crutchfield hier in topvorm horen met een verzameling mooie afgeronde liedjes als ‘Fire’, of ook ‘Lilacs’ dat door de frasering van de woorden wat doet denken aan Alanis Morissette.

De plaat is een weerslag van de periode in haar leven waarin ze terugkeert naar de plaatsen waar ze is opgegroeid. Ontlokt door een beslissing om te stoppen met drinken legt ze zichzelf op deze plaat onder de loep en vertelt ze verhalen over de plaatsen waar ze is geweest en de mensen die ze in haar levenstocht heeft ontmoet. Een weerslag van de inborst van een persoon die daar kennelijk toch al toe neigt, getuige het feit dat ze haar band vernoemt naar de kreek die stroomde langs de plaats waar ze het levenslicht zag.
Saint Cloud is een traditioneel klinkende plaat, Amerikaanse folk met moderne tintjes van een componiste die goed weet hoe je mooie liedjes schrijft.

Merge / Konkurrent