Op 18 januari nemen we een van de vele podia binnen de Drie Gezusters in Groningen over tijdens de Penguin Showcases (supported by Eurosonic Noorderslag). Het team van CHAOS heeft voor jullie de grootste beloftes van het aankomende jaar geselecteerd om een aantal vuige sets te komen spelen. Een van deze beloftes is Snow Coats, dat afgelopen jaar het album If It Wasn’t Me, I Would’ve Called It Funny uitbracht. We spraken met Daan Ebbers en Anouk van der Kemp, die samen met Joost Ebbers en Frank Peters de band vormen.

Kunnen jullie je voorstellen voor de mensen die jullie nog niet kennen?
Anouk: We waren allemaal al vrienden van elkaar maar we speelden nog geen muziek samen. Voor het eindexamen van een muziekopleiding waar we allemaal zaten zijn we bij elkaar gezet. Het klikte supergoed en het muziek schrijven was heel leuk. Dus toen we afgestudeerd waren zijn we daar maar mee doorgegaan. Van de muziek die we toen hebben geschreven hebben we een album gemaakt. Dat was Take The Weight Of Your Shoulders, ons eerste album. Van daaruit hebben we in 2018 Popronde gespeeld. We merkten dat het steeds beter ging en we bleven heel veel muziek schrijven. In 2020 hebben we een EP uitgebracht samen met Alcapop, een Engels label. De coronatijd hebben we goed kunnen gebruiken om weer een nieuw album te schrijven. Dat album, If It Wasn’t Me, I Would’ve Called It Funny, hebben we afgelopen september uitgebracht, ook weer op Alcapop. 
Daan: Ja, en voor en na corona hebben we ook veel opgetreden, ook in het buitenland. In 2019 hebben we als voorprogramma van de Amerikaanse band Pinegrove door Europa getourd. We hebben onder andere in Duitsland, Denemarken en Zweden gespeeld. Vorige zomer hebben we in het VK getourd.  Dus we hebben al veel in het buitenland mogen spelen en dat is ook  wel iets dat  we heel graag doen en ons graag op richten. Daar helpt het Engelse label ook al veel mee.

Hoe zouden jullie zelf de stijl van Snow Coats omschrijven?
D: Indiepop, indierock met invloeden van emo en folk. 

Wat voor muziek beïnvloedt jullie?
D: Bands die we leuk vinden zijn Beach Bunny, the Beths. Er zijn ook veel bands waar we mee hebben gespeeld die ons beïnvloeden. Pinegrove is bijvoorbeeld een grote invloed, maar ook Ratboys. Phoebe Bridgers vinden we ook gaaf, maar daar zijn we niet mee op tour geweest. 

Hebben jullie een collectieve muzikale smaak of verschilt dat voor iedereen?
A: We vinden allemaal elkaars muziek leuk, maar het verschilt een klein beetje hier en daar. De bands die Daan noemde, zijn de bands die we samen heel leuk vinden en die onze muziek beïnvloedt.

Niet de meest originele vraag, maar waarom heten jullie eigenlijk Snow Coats?
A: We krijgen die vraag vaker. Het is helemaal niet zo’n sappig verhaal. We moesten een naam kiezen voor onszelf. Het is geïnspireerd door een nummer van The Shins dat we heel leuk vinden dat Winter Coats heet. Toen hebben we er Snow Coats van gemaakt. 
D: We hadden al een paar namen bedacht, maar we hadden bij niks het idee dat het echt onze bandnaam was. Maar omdat we een optreden hadden gepland, moesten we wel wat kiezen. We vonden het wel belangrijk dat er nog geen andere band was met die naam en dat was het geval voor Snow Coats, dus hebben we dat maar gekozen. Er zit nooit echt een spannend verhaal achter. Onderling zeggen we wel altijd dat de volgende keer dat we de vraag krijgen we eigenlijk een heel spannend verhaal moeten bedenken zodat we een heel romantisch verhaal over kunnen vertellen.
A: Maar dat hebben we nog steeds niet gedaan. 

Jullie vertelden net dat jullie al veel hebben getourd. Wat trekt jullie daar zo in aan?
D: Het leukste vind ik om in zoveel mogelijk verschillende steden te komen. Als dat in het buitenland is, is dat natuurlijk helemaal leuk. We merken wel, vooral in het buitenland dat, zelfs wanneer we nog nooit in het VK hadden gespeeld, er altijd wel mensen zijn die onze muziek al kennen. Dan zien we dat ze nieuwe nummers meezingen. In Londen waren er zelfs mensen die onze bandshirts droegen bij ons optreden. Dat is heel cool om te zien. Er zijn natuurlijk ook veel mensen die ons nog niet kennen, dus het is ook een goede manier om veel nieuwe fans te bereiken. Dat vind ik denk ik het leukste aan touren; dat je op plekken komt waar óf de mensen je nog niet kennen maar je daar ontdekken, óf dat er blijkbaar wel mensen die je muziek daar luisteren.
A: Het leuke is dat als je aan het touren bent dat het zo anders is. Met de band ben je echt een tijdje helemaal weg. Je leeft in een soort andere wereld. Je slaapt bijna elke avond ergens anders en je ziet veel nieuwe dingen. Je hebt constant met elkaar, wat je heel close maakt. 

Merken jullie dat de muziek gelijk aanslaat bij mensen die jullie live zien?
D: Voor mijn gevoel wel heel erg. Ik heb dat gevoel wel. Ik weet niet precies of dat zo is of hoe dat zo is. Wanneer we door de zaal lopen na een show krijgen we wel veel leuke reacties. Mensen zeggen dat ze het cool vinden en mensen die ons nog niet kennen die zeggen dat ze ons op gaan zoeken op Spotify. Op die manier merken we wel dat mensen het wel oppikken en leuk vinden.
A: Vooral ook de afgelopen maanden nadat we het album hebben uitgebracht, hebben we voor het eerst onze eigen tour gedaan door Nederland. We vonden dat best wel spannend, om als een band uit Arnhem helemaal naar Groningen te gaan en dan te kijken of er wel mensen die naar ons toe komen. Uiteindelijk was het heel erg leuk en we waren verbaasd dat er zo veel mensen kwamen kijken. In Eindhoven kwam er een jongen naar ons toe die net door een break up ging met zijn vriendin en hij luisterde veel naar het album. Het was een houvast in de moeilijke tijd van zijn break-up. De teksten hadden hem daar ook doorheen geholpen. Dat was echt bijzonder.
D: Volgens mij krijg jij wel vaker ook reacties op jouw teksten. Dat mensen achteraf tegen jou zeggen dat ze bijvoorbeeld een bepaalde zin uit een nummer heel erg leuk vonden of dat dat heel erg bleef hangen. Je kreeg vaak wel reacties op je teksten, of niet?
A: Ja, dan weet je dat mensen heel aandachtig naar je muziek luisteren, zoals ik bijvoorbeeld ook naar muziek die ik leuk vind zou luisteren. Dat maakt het heel erg bijzonder.

Wat was jullie leukste show die jullie hebben gespeeld?
A: Afgelopen december hebben we in Ekko gespeeld. Het was ons laatste optreden van het jaar, dus dat was al speciaal. We speelden met twee andere bands die ook erg leuk waren. Mensen waren ook enthousiast, we hebben veel merchandise verkocht. Er hing een hele leuke sfeer en het was een mooie zaal.
D: Ik denk dat mijn favoriet in Hamburg is geweest. We hadden nog nooit daar gespeeld. We waren er als voorprogramma van Pinegrove. Als je als voorprogramma speelt, is het altijd de vraag of er mensen vroeg komen om het voorprogramma te zien of dat ze pas later komen. Dat kan erg wisselen als voorprogramma. Wat ik me goed kan herinneren van Hamburg is dat er al ruim van tevoren het helemaal vol stond. Er waren veel mensen die meezongen en de nummers goed kenden. Dat voelde toen heel speciaal. Dat was de allereerste keer dat we ver buiten onze eigen stad en land speelden en dat we toen zagen dat er zelfs daar zoveel respons was op onze muziek. Dat zoveel mensen het al kenden.

Hoe lukt het jullie om allemaal op hetzelfde moment tijd te kunnen maken om op tour te kunnen gaan?
D: Voor ons alle vier is muziek maken heel erg belangrijk. Als we ergens kunnen touren dan maken we daar dus allemaal graag tijd en ruimte voor vrij. We proberen altijd zo flexibel mogelijk te zijn. Optreden voelt altijd wel als een prioriteit boven andere dingen doen. 

Hebben jullie een nieuwe nummer dat een visitekaartje is voor jullie band?
D: Ik zou zeggen ‘Anyway’ of ‘Dinosaur’. Die staan allebei op ons nieuwe album en ‘Anyway’ heeft ook een videoclip. 

Draagt die videoclip bij aan het visitekaartje?
A: Ja, dat vind ik wel. Er zit een soort verhaal in, maar ook bandshots waar we allemaal in te zien zijn. Het is wel het nummer dat we altijd opsturen als we de muziek willen laten horen.

Heeft jullie label jullie beïnvloed in het maken van de videoclip?
D: We zijn daar heel erg vrij zijn. Het label geeft ons complete vrijheid in wat we willen doen. en helpt ons met het promoten daarvan. Dus als we een nummer uitbrengen dan helpt de label met de promotie voor radio en playlists op Spotify. Via het label hebben we een publisher gekregen die ervoor zorgt dat onze muziek onder de aandacht komt bij bijvoorbeeld reclamebureaus en videoproductie. Die heeft er ook voor gezorgd dat onze nummers in de playlists die je kunt luisteren als je vliegt met British Airways staan. Dus als je daarmee op vakantie gaat kun je non-stop naar onze muziek luisteren. Daar helpt het label heel erg mee. Daarnaast zorgt het er ook voor dat onze muziek op vinyl en cd komt. We kunnen videoclips maken zoals we dat willen. Het label heeft in het contract gezet dat we vrij zijn om te doen wat we willen zolang we maar kwaliteit leveren. 

Dan over afgelopen jaar, wat is jullie hoogtepunt?
D: Het releasen van ons album in september en de VK tour in juni was heel gaaf. Daarvoor hebben we ook nog in Parijs gespeeld, in Frankrijk. In september hebben we in Duitsland gespeeld. Ik denk dus het internationale touren en het uitbrengen van het nieuwe album.
A: Voor mij is dat eigenlijk hetzelfde. De tour was een groot hoogtepunt. En het album uitbrengen, waar we zo lang aan hebben gewerkt. We zijn in 2020 begonnen met schrijven. Om dan alle liedjes die we hebben verzameld te laten horen. We hebben met een Amerikaanse producer, Joe Reinhart heel veel dingen anders gedaan dan dat we normaal doen, maar toch wel zelf opgenomen. Dat voelde als een heel lang proces waar we met zijn allen veel moeite in hebben gestopt. Om dat samen uit te brengen is heel bijzonder. Dus dat is zeker een hoogtepunt.

Wat is jullie grootste droom voor de band?
A: Wij willen heel graag naar Amerika om te touren.
D: Ja, absoluut. We hadden in 2020 een tourtje gepland, maar helaas begon toen net corona, dus is dat niet doorgegaan. Tot nu toe hebben we nog geen vervangende data gepland, maar ik denk dat onze korte termijn droom nu wel is om naar Amerika te gaan. We merken dat er veel mensen zijn die daar onze muziek luisteren. Ik krijg ook vaak bestellingen via bandcamp vanuit Amerika en op socials krijgen we veel berichtjes van mensen die vragen wanneer we naar Amerika komen om te touren.

De laatste vraag: wat kunnen we verwachten van jullie optreden op de Penguin Showcases?
D: Sowieso veel nummers van het nieuwe album. 
A: Live zijn we lekker uptempo.
D: Ja, energiek en uptempo.
A: We hebben er in ieder geval veel zin in!

Op 18 januari nemen we een van de vele podia binnen de Drie Gezusters in Groningen over tijdens de Penguin Showcases (supported by Eurosonic Noorderslag). CHAOS heeft voor jullie de grootste beloftes van het aankomende jaar geselecteerd om een aantal vuige sets te komen spelen. Een van deze beloftes is Two and a Half Girl dat afgelopen jaar het album Evidence of a Broken Mind uitgebracht. We spraken met  Daan Lutgerink (gitaar/ zang), die samen met Chris Walthaus (Bas), Juliët van de Laak (zang), Pim Cruiming (gitaar/ zang) en Anne Heymeriks (Drums) de band vormt.

Voor de mensen die jullie nog niet kennen: stel Two and a Half Girl eens voor.  
We komen uit Utrecht en we maken harde muziek. Op onze eigen manier combineren we punk emo en rock. Dat is denk ik de simpelste uitleg over wat we doen. Live proberen we er altijd een feestje van te maken met iedereen. Onze teksten zijn serieus, maar we willen niet met een boze smoel op het podium staan.

Hoe doen jullie dat?
We proberen er veel energie in te leggen, maar omdat we een harde band zijn is het belangrijk dat we niet boos overkomen. Je ziet ons vaak lachend op foto’s en op het podium. Er zijn vast meer bands die dat doen, maar wij vinden dat het podium van iedereen is. Als je op het podium wil klimmen om er vervolgens af te springen is dat allemaal helemaal goed. Daardoor heerst er vaak wel een leuke sfeer bij onze shows.

En over de teksten, je zei dat die serieus zijn. Kun je hier wat meer over vertellen?
In onze muziek bespreken we vaak serieuze onderwerpen. De teksten gaat over dingen die wij belangrijk vinden. Dat kan heel breed zijn, soms gaat het over dingen die we willen aanstippen in de wereld. We hebben bijvoorbeeld een keer een song geschreven over het taboe rond praten als het niet goed met je gaat. Meestal zijn het wel dingen waar we iets van vinden of iets over te zeggen hebben. Daar willen we dan een uitlaatklep voor en daar werkt muziek goed voor.

Zijn er wel een mensen naar jullie toegekomen die het daar helemaal niet mee eens waren?
Nee, nog niet echt. Misschien komt dat ook doordat de mensen die naar ons luisteren dezelfde ideeën over de wereld hebben als wij. Het zou ook zo kunnen zijn dat wanneer wij erg uitgesproken zijn over een onderwerp, dat mensen die het daar niet mee eens zijn de song ook niet gaan luisteren. Dat weet ik niet, maar tot nu toe is iedereen meestal positief en  vinden ze het cool dat we daar iets over zeggen. Maar ik weet niet of de mensen die het er niet mee eens zouden zijn naar ons toe zouden komen om dat te zeggen.

Even iets anders: jullie komen uit Utrecht. Beïnvloedt de stad jullie?
Niemand komt zelf uit Utrecht, maar de band komt wel uit Utrecht. De meeste van ons wonen hier wel. Het is moeilijk om te zeggen hoe en stad je beïnvloedt, maar de scene van Utrecht beïnvloedt ons zeker wel. Er zijn veel bands die we gaaf vinden. Twee van onze leden werken in de kroeg en het oefencentrum dB’s, dus we zitten wel vrij diep in de Utrechtse muziekscene. Er zijn veel bands die dezelfde muziek maken als wij. Dus natuurlijk beïnvloedt het je als die mensen nieuwe songs laten luisteren. Vrienden vertellen je welke bands je moet gaan luisteren of welke nieuwe plaat uit is gekomen. Hierdoor blijven we geïnspireerd. Dus op die manier beïnvloedt Utrecht ons wel, maar het is niet de stad waar we alle vijf geboren zijn en waar we hebben leren fietsen.

Is er een specifieke band die jullie beïnvloedt?
We luisteren allemaal echt totaal andere muziek. Er zijn vrij weinig bands die we allemaal samen echt vet vinden, maar iemand omschreef het een keer na een show dat zij de sound herkende in het hardste van Paramore en een beetje Everytime I Die en Comeback Kid. Toen dachten we “oja! die drie bands vinden we wel echt vet”. Daarnaast zijn er ook veel bands die we vet vinden maar die minder herkenbaar zijn in onze sound. 

Hoe zijn jullie op het idee gekomen om samen muziek te maken?
We hebben allemaal bij elkaar in de klas gezeten, maar we hebben elkaar vooral buiten school leren kennen door muziek te maken. Ik ben met Anne en Juliët, onze drumster en zangeres, het project begonnen omdat we alle drie ongeveer dezelfde muziek leuk vonden. En daar zijn Pim en Chris bijgekomen. In het begin was het best wel zoeken. We hebben onze sound aangepast zodat iedereen zich daarin herkende. Maar op een gegeven moment vind je wel een soort modus die voor iedereen werkt. Binnen onze band worden best veel concessies gedaan. De muziek die we maken is niet de muziek die één van ons luistert en de anderen helemaal niet. Die klik is meer ontstaan door bewust uit te puzzelen wat voor ons werkt, dan dat het automatisch muzikaal klikt.

Is het dan moeilijk om dat middelpunt van jullie muzieksmaken te vinden of gaat dat vanzelf?
Soms is dat wel moeilijk. Maar er zijn vaak wel ideeën en dan zijn we het er vaak wel over eens welk idee het beste werkt. Soms gaat dat meer de ene kant op en soms meer de andere stilistische gezien, maar ook wat betreft smaak. En ja, als het een goede song is kan iedereen er zich wel overheen zetten dat het iets minder in zijn straatje ligt. Maar we moeten het wel alle vijf vet vinden.

Is iemand daar dominanter in binnen de band?
Pim en ik nemen wel het voortouw met schrijven en ik denk dat wij het ook als eerste zouden zeggen wanneer we het echt niet gaaf vinden. Dat komt ook omdat onze muzieksmaak ver uit elkaar ligt maar toch weer helemaal niet. Er zijn heel veel bands die ik vet vind en hij helemaal niet trekt en andersom en er zijn ook veel bands die wel overeenkomen. Dus op een gegeven moment weet je ook wel wat voor soort dingen hij vet vindt en hij weet wat ik vet vind. En dan is het misschien goed om in die hoek te zoeken als je muziek gaat maken.

Dan nu over het afgelopen jaar: wat is het vetste dat jullie hebben gedaan?
Een plaat uitbrengen is natuurlijk het vetste dat er bestaat. Verder hebben we in Duitsland gespeeld. Dat ging heel erg goed en was heel vet dus dat gaan we volgend jaar ook weer doen. Voor mijzelf was dat het hoogtepunt, maar misschien zouden de andere bandleden een ander antwoord geven. Dat weet ik eigenlijk niet. 

Hebben jullie nog andere projecten voor 2023, naast in het buitenland spelen natuurlijk?
We gaan een hele hoop shows spelen en we zijn al een klein beetje bezig met nieuwe muziek. Dus we gaan een beetje de richting bepalen. Maar vooral veel spelen. We hebben de plaat in september uitgebracht en ik heb het gevoel dat we iedereen in de wereld hebben laten horen hoe gaaf we deze plaat vinden dus daar horen nog enkele shows bij.

Dus het jaar begint goed met spelen in Groningen. Hebben jullie daar al eerder gespeeld?
Ja. We hebben afgelopen jaar in Vera gespeeld als support van Tusky en Beach Dog. Dat was een hele leuke show. En we hebben een paar keer eerder op de randprogrammering van Eurosonic Noorderslag gespeeld. Dus we zijn er al een paar keer geweest. En onze gitarist komt van origine uit Groningen dus het voelt altijd een beetje als een thuiswedstrijd.

Dat komt dus wel goed! Hebben jullie een nummer dat jullie tekent als band?
Omdat we dus zoveel verschillende invloeden in de bands stoppen vind ik het moeilijk om hier één song voor te kiezen. Maar ik denk dat ‘Fire’ goed bij ons past. Dat is een goede combi voor alle elementen die we vet vinden in harde muziek die terugkomen in onze muziek. Ook qua songtekst denk ik dat Fire het beste ons visitekaartje afgeeft.

Dan de laatste vraag: hebben jullie een leuke anekdote over de band
Bij ons is het altijd mega gezellig. Het maakt niet uit of we een show uitverkopen of voor drie mensen staan, al is het één uur rijden, al is het acht uur rijden, het moet leuk zijn voor ons. Er wordt dus ook altijd een hoop kattenkwaad uitgehaald. Niet alles is ideaal om zwart op wit te zetten, maar het is altijd feest! 

Op 18 januari nemen we een van de vele podia binnen de Drie Gezusters in Groningen over tijdens de Penguin Showcases (supported by Eurosonic Noorderslag). Het team van CHAOS heeft voor jullie de grootste beloftes van het aankomende jaar geselecteerd om een aantal vuige sets te komen spelen. Bij deze beloftes zit ook Jetlag Jenny. Wij spraken met Davic Roest (zang, gitaar, songwriting) en Hidde Rodenburg (leadgitaar, backing vocals). Zij vormen de band samen met Marcel Medema (drums) en Herman Nijkamp (bas). 

Laten we bij het begin beginnen: wie is Jetlag Jenny, hoe zijn jullie begonnen als band en wat voor muziek maken jullie?
Davic: Jetlag Jenny is eind 2018 ontstaan in Zwolle. Toen in 2020 de andere bandleden gingen doorstuderen viel het een beetje uit elkaar. Op dit punt ben ik Jetlag Jenny 2.0 gestart. Iets meer poppunk in plaats van de punkrock die we daarvoor maakten, een meer poppier geluid met allemaal nieuwe guys om me heen. Inmiddels zitten we al op een soort Jetlag Jenny 2.2 omdat er nog weer wat wisselingen zijn geweest, maar we gaan nog steeds lekker en hebben een goed jaar gehad. 

Wie zijn inspiraties voor jullie muziek?
D: Voor mij als songwriter zijn dat bands als Green Day, dat is mijn favoriete band en ook wel de grootste in het wereldje denk ik. Daarnaast ook All Time Low, Simple Plan, en Waterparks. Wat meer de poppy kant van poppunk eigenlijk. We hebben binnen de band ook allemaal wel een subtak van wat we gaaf vinden: Hidde houdt erg van glam metal, onze drummer (Marcel) is echt een metalhead en de bassist (Herman) houdt wat meer van vuige punk, dus die invloeden komen ook her en der terug. 
Hidde: Ik ben niet echt een poppunk gitarist, ik kwam meer van de rock kant, heel erg jaren 80. Sinds ik bij de band ben gekomen wordt de sound net weer even wat anders. Dat komt omdat ik juist ook een vleugje ‘Hidde’ probeer toe te voegen. 

Wat willen jullie met je muziek overbrengen? 
D: Allereerst gewoon energie; we maken muziek om lekker op los te gaan. Als tekstschrijver zoek ik de thema’s op die uit het dagelijkse leven worden geplukt. We hebben de laatste tijd een aantal singles uitgebracht en die gaan veel over de liefde en hartzeer. Ook thema’s als een verwaterde vriendschap en gek worden van binnen zitten in coronatijd komen langs. Dat zijn natuurlijk onderwerpen die iedereen wel herkent. Ik schrijf vaak gewoon over wat ik op dat moment meemaak en voel, en dat komt dan ook weer over op de luisteraar denk ik. 

Welke van de singles die jullie hebben uitgebracht is voor jullie favoriet?
H: Er komen nieuwe singles aan, en ik vind dat het vetste daar tussen zit. Wat er echt definiërend is voor de nieuwe versie Jetlag Jenny moet er nog aan komen. 
D: Mijn favoriet is al wel uitgebracht: dat is ‘Sudden Irish Storm’. Dit is ook best wel een persoonlijk nummer, dus die voel ik heel erg. ‘The Day You Broke My Heart’ vind ik ook wel definiërend voor ons. Deze hebben we bewust uitgekozen als single omdat dit een ultieme rammer is: als we live spelen en we een laatste nummer moeten kiezen om over te brengen hoe we klinken, dan zou ik deze uitkiezen.

Wat hebben jullie nog meer gedaan het afgelopen jaar?
H: Op Vlieland gespeeld.
D: Helemaal niet! Dit is wel een leuk verhaaltje. We hadden dit jaar een show op een camping in Noord-Holland, en Hidde was er 100% van overtuigd dat we een show op Vlieland gingen spelen. 
H: Zat ik daar lekker voor m’n tentje gitaar te spelen, zei ik: ik dacht eigenlijk dat we naar Vlieland gingen maar ik durfde het niet meer te zeggen.
D: Verder hebben we meer dan 20 shows gespeeld met een aantal hele gave uitschieters. Een aantal keer Hedon gespeeld, verschillende voorprogramma’s, waaronder voor Fokko. wat erg leuk was. Onze eigen homecoming-show in Meppel was ook heel bijzonder. Het absolute hoogtepunt dit jaar was toch wel supporten voor De Dijk. Daar stonden we in een keer voor 2000 man te spelen, dat was echt wel mega. 

Hoe zijn jullie als band gegroeid dit jaar?
D: Omdat we in Juni 2020 samen zijn begonnen deden we eigenlijk alles behalve samen spelen. Af en toe oefenden we samen, maar er waren geen shows. Hierdoor moesten we nog op elkaar inspelen. Hidde zat al een halfjaar in de band voordat we voor het eerst samen optraden. Op de planken is toch heel anders dan in de oefenruimte, dus op het gebied van samenspel en live spelen zijn we enorm gegroeid. Daarnaast hebben we veel nieuwe muziek opgenomen, waardoor we binnen de studio ook dingen hebben geleerd. Het was een heel vruchtbaar jaar voor de band.

Wat vinden jullie het leukste aan live spelen?
D: Mensen hypen vind ik echt het leukste wat er is. We zijn best wel een band die veel spelen met showelementen en publieksparticipatie. Als het lukt om het publiek te pakken, is dat een heen-en-weer van zo’n fijne energie, dat geeft een onbeschrijfelijk gevoel. 
H: Het leukste aan live spelen is dat je op een podium staat met drie andere gasten, en dat je dan samen iets heel vets neerzet. Het muziek maken met anderen is heel cool, en als je daar enthousiast staat, dan zien mensen dat en worden ze zelf ook enthousiast. 

Jullie gaan natuurlijk de tijdens de Penguin Showcases in Groningen spelen. Wat kunnen we van jullie verwachten tijdens het optreden? 
H: Dan moet je eerst komen, dan weet je het natuurlijk pas!
D: Het wordt lekker energiek. Wij doen enorm ons best om mensen een leuke avond te bezorgen, dus hoe meer wij terugkrijgen, hoe meer wij ook geven. Dat is een wisselwerking. Juist met veel mensen gaan wij beter spelen. Daarom was die show met De Dijk ook een van onze beste shows: toen kregen we twee keer duizend man die dingen terug zongen, en daar groeien wij alleen maar van. Het wordt een leuke energieke avond met catchy meezingers. 

Wat kunnen we in 2023 verder nog van jullie verwachten? 
D: Nieuwe muziek.
H: De leukste nummers!
D: Ook hebben we al best weer wat shows staan. Nog voordat we de Penguin Showcases gaan spelen komt er nog nieuwe muziek uit, en met die single gaan wij een hele grote aankondiging doen, dat wordt heel gaaf.

Zijn er naast de concrete plannen ook nog grootse dromen voor de band?
D: Ik hoop dat we voor het eerst een paar festivals kunnen pakken, ook Popronde is een target. 
H: Festivalshows zijn toch een heel ander soort show. De sfeer is erg leuk en je bent met veel acts, dus daar sta ik wel voor te springen.

Op 18 januari nemen we een van de vele podia binnen de Drie Gezusters in Groningen over tijdens Penguin Showcases (supported by Eurosonic Noorderslag). Het team van CHAOS heeft voor jullie de grootste beloftes van het aankomende jaar geselecteerd om een aantal vuige sets te komen spelen. Een van deze bands is de Zwolse Money & the Man. We spreken met Ymte Koekkoek (drums, backing vocals) die samen met Henk Wesselink (leadzang en gitaar) deze tweemansformatie vormt.

Vertel eens, hoe zijn jullie tot deze band gekomen?
Henk en ik kennen elkaar van de muziekopleiding hier in Zwolle. Eerst waren we niet echt vrienden, maar toen we een keer met elkaar jamden ontstond er een klik. We kwamen er achter dat er eigenlijk maar weinig mensen echt op de opleiding zaten om echt muziek te maken. Dat wilden wij wel allebei, we kwamen daar om eigen werk te maken en muzikant te zijn. Allebei zijn we opgegroeid met grunge muziek, dus Pearl Jam, Nirvana, Foo Fighters en Red Hot Chili Peppers. We dachten toen: zo lang bands als de Foo Fighters nog albums verkopen en zolang Justin Bieber geld kan verdienen met de muziek die hij maakt dan kunnen wij dat ook.

Even een gemene vraag: de bands die jullie noemen, jullie voorbeelden, zijn echte gitaarbands. Jullie hebben maar één gitaar. Dat is opmerkelijk. Is dat bewust, of wil niemand met jullie?
Toen we begonnen te jammen met z’n tweeën hadden we allebei veel naar tweemansbands geluisterd. In mijn geval waren dat The White Stripes. En Henk heeft veel naar The Black Keys geluisterd. Dus onbewust stonden we wel open voor een tweemansband, al was het nooit een vooropgezet plan. In het begin was het: als we het met z’n tweeën redden dan doen we het met z’n tweeën. We hebben ook wel momenten gehad dat we over een derde persoon hebben nagedacht, maar wie moet dat dan zijn? Moet dat dan een bassist zijn of een toetsenist? Welke kant ga je op? Nu zitten we op een punt dat we ver zijn met z’n tweeën. Ik moet wel bekennen dat wij meerdere gitaarversterkers gebruiken. De gitaar wordt in de paddleboard gesplit en een gitaarversterker wordt gedubbeld met een andere sound zodat het stereo klinkt als twee gitaren en dan wordt het nog een keer gesplit naar een basversterker met een octaver zodat het een octaaf lager klinkt. 

Wat is jullie vlaggenschip nummer, het nummer dat jullie typeert?
‘I Wanna Know’ is een nummer van ons eerste album Money & the Man en dat is dansbaar en goed aangeslagen. Het is voor veel mensen het bekendste. Een ander nummer is ‘Stoned’. We hebben daar ook een video bij van onze albumrelease, een soort aftermovie. Dus de energie die je live krijgt zit in dat nummer. Je bent eigenlijk altijd bezig met een nieuw vlaggenschip te maken. We proberen onze albums zo breed mogelijk te maken, zodat je een paar dansbare liedjes hebt, een paar headbangliedjes, een paar die iets grappiger, of goofy zijn en soms een akoestische. We vinden het leuk dat je album niet vol staat met twaalf keer hetzelfde nummer.

Mooi moment om even stil te staan bij jullie toekomstplannen.
We zijn bezig met nieuw werk. Komend jaar hopen we wat meer festivals te spelen. Daarnaast zijn we achter de schermen aan het ontwikkelen van onze studio, de sound en het orkestreren van de volgende plaat. Bij de release van het album zal er een clubtour komen en wat festivals. Als je het hebt over een meerjarenplan; we hebben wel buitenland ambities. Het lijkt ons te gek om een coole Duitse boeker te ontmoeten. Dat is ook de reden dat we bij Penguin Showcases willen spelen. We willen het balletje graag laten rollen in België, Duitsland of Frankrijk. In Nederland zijn de alternatieve bands er wel en er is wel een scene met mensen die het leuk vinden, maar veel van de radiostations draaien toch een beetje dezelfde muziek. De top 40 is behoorlijk tweezijdig, maar cultureel gezien niet heel breed. Ik heb het idee dat het idee dat de genres die ooit hip zijn geweest, in Duitsland nooit echt zijn doodgebloed. Daar is nog echt veel animo voor grungebands. Nederland is toch meer hitgevoelig.

Jullie kijken uit naar de Penguin Showcases in Groningen om nieuwe mensen te ontmoeten, waar kijk je nog meer naar uit?
Normaal heb ik het niet zo op dat weekend in januari, het is koud en ongezellig, maar in Groningen in dat weekend is er zoveel leven. Je ziet daar zo veel bekenden. We hebben een groot netwerk opgebouwd dus we kennen dus veel mensen en als je daar dan over straat loopt is het alsof je in een dorp loopt, je zegt de een na de ander gedag.

Er spelen natuurlijk enorm veel bands. Dus vertel, waarom moeten mensen naar jullie komen kijken en al die andere bands laten schieten?
Wat wij doen is een combinatie van de mooiste en rauwste rock door twee man op een manier zoals je de rest van het weekend nergens zal zien. Als je naar ons optreden komt, wordt je weggeblazen door de wervelwind.

Op 18 januari nemen we een van de vele podia binnen de Drie Gezusters in Groningen over tijdens de Penguin Showcases (supported by Eurosonic Noorderslag). Het team van CHAOS heeft voor jullie de grootste beloftes van het aankomende jaar geselecteerd om een aantal vuige sets te komen spelen. Wasted Youth Club is daar een van, ze hebben het afgelopen jaar een bizar aantal shows gespeeld en zijn zich momenteel aan het voorbereiden op de release van een debuutplaat, wij belden met zanger en gitarist Sven over het afgelopen jaar, het aankomende jaar en de grootse dromen van de band! 

Wie zijn Wasted Youth Club, waar komen jullie vandaan en door wie worden jullie geïnspireerd? 
We repeteren in Arnhem en zijn daar ontstaan, we zijn een garageband in de breedste zin van het woord, maar het is beter om te horen wat onze inspiratiebronnen zijn. Fidlar is een grote inspiratiebron voor ons, het oude Together Pangea, en momenteel een nieuw bandje uit Canada, Wine Lips, dat vinden we ook heel vet! 

Wat hebben jullie het afgelopen jaar zoal gedaan? 
Het was een druk jaar, we hebben onze debuut EP afgemaakt. We hebben het voor de helft zelf opgenomen, en twee nummers zijn opgenomen in Katzwijm Studio’s. Door de crisis hebben we niet zoveel kunnen spelen en daarom hebben we het heft in eigen handen genomen; ik heb het zelf opgenomen en gemixt. We hebben een videoclip gemaakt, en de Popronde natuurlijk gedaan. Dat was echt super leuk. Het was een van de leukste dingen die we ooit hebben gedaan, maar het was ook wel echt zwaar. We hebben 30 Popronde shows gedaan, en daarnaast nog een x aantal andere shows, kwam neer op gemiddeld drie shows per week. En we werken ook nog gewoon! Twee van onze leden die werken voltijd, ik werk als freelancer. Ik heb gewoon minder gewerkt, net genoeg om de huur te kunnen betalen. Ik heb ook alle administratie gedaan, de andere bandleden moesten alleen op de plek zijn en spelen.    

Wat hebben jullie uit de Popronde gehaald?
We zijn op een nieuw niveau op elkaar ingespeeld zijn. En we hebben geleerd dat we het super leuk vinden om uren met elkaar door te brengen. We zijn intern als band gegroeid, kunnen van alles tegen elkaar zeggen en veel van elkaar leren. Daarnaast hebben we natuurlijk op verschillende plekken gespeeld en veel genetwerkt.  

Wat was je favoriete stad of venue? 
Vera in Groningen! We hebben er in de afgelopen drie maanden twee keer gestaan, een keer in de kleine zaal en een keer in de grote zaal, allebei super leuk. Mensen zijn altijd kei-enthousiast, de gastvrijheid is super goed en het is een legendarische venue.

Wat vinden jullie het tofst aan muzikant zijn? 
Als ik voor mezelf spreek; het avontuur. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik dit zou doen met mensen die ik niet beschouw als vrienden. Het samen dit doen en het samen groeien en nieuwe mensen ontmoeten, en de reactie die je krijgt van mensen. Je hebt iets gemaakt wat jij vet vindt en als je een goede reactie krijgt van het publiek; dat is een mega grote gift.

Wat staat er op de agenda voor het komende jaar? 
We zijn bezig met het regelen van shows in het festivalseizoen, er moet een debuutplaat komen, dus daar zijn we druk mee bezig. Voor de rest; een side project waar ik nog niet heel veel over kan zeggen, maar voor de debuutplaat komt er nog andere muziek uit… En veel shows spelen natuurlijk, vooral focussen op de debuutplaat, we willen graag groeien en het buitenland opzoeken, Duitsland en België, daar moet je iets meer body voor hebben dan een EP. Een plaat voelt als de volgende stap! 

Wat hopen jullie uit the Penguin Showcases te halen? Blijven jullie nog in Groningen hangen?
We blijven misschien wat langer in Groningen, helaas zijn de vakantiedagen een beetje op, maar we willen laten zien dat we na Popronde nog steeds bestaan. We hopen dat internationale boekers een kijkje komen nemen. We willen laten zien dat we er zijn en waarmaken dat we zeggen wat we doen, we zijn wel echt een live band en breken de barrière tussen band en publiek. We betrekken het publiek erbij! We doen het echt omdat we het leuk vinden, we zijn geen coole kikkers, alles wat we doen moet oprecht zijn en daar moeten we achter staan. We maken er een gezellige avond van met het publiek, om ze even uit de sleur te halen. 

Welke grootse dromen hebben jullie voor de band? 
Ik ben hier veel te bescheiden voor! Op dit moment ‘think big’ is een boeker die ons een Europa tour kan geven, dat willen we heel graag doen. Tijdens het festivalseizoen alle vette festivals meepakken, gek genoeg zou ik niet op de hoofdpodia willen staan, maar juist op de wat kleinere en intieme podia. Een boeker of een manager die ons daarbij zou kunnen helpen, als we dat eruit zouden kunnen halen, dan kan mijn geluk niet meer op.

Bente van der Zalm – Hoofdredacteur 

Fontaines D.C. – Skinty Fia
Ik heb lang geprobeerd om eromheen te draaien. Om zelf een album te zoeken dat meer indruk op me heeft gemaakt dan dit album. Uiteindelijk heb ik me eraan overgegeven. Skinty Fia is mijn favoriete album van 2022. Al vanaf het moment dat anthem ‘I Love You’ uit is gekomen wist ik dat dit een goed album zou worden en de variatie die erop te vinden is heeft me overtuigd. Soms worden we meegenomen in de Ierse stemmingen en soms is het gewoon pure postpunk. Hoe dan ook: een fantastisch meesterwerk dat al hun oude werk weer overtreft.

Susanne van Hooft – Hoofdredacteur

Personal Trainer – Big Love Blanket
Deze band, met een bijna onmogelijke naam voor een zoekopdracht op internet, heeft een speciaal plekje in het CHAOS-hart en verdient het om in de schijnwerpers van de jaarlijstjes te staan. De indiepop die geregeld langs postpunk schuurt is aanstekelijk, origineel en zit vernuftig in elkaar. Het plezier spat van het album. Luister naar de heerlijke singles ‘The Lazer’ of ‘Rug Busters’ en je begrijpt wat ik bedoel. Het is alsof de bandleden spontaan een feestje bouwen waar de luisteraar van mag meegenieten. Stilzitten is geen optie. Het is Personal Trainer gegund om volgend festival jaar een triomftocht langs vele festivals te maken.

Florian Baudouin – Hoofdredacteur Frankrijk

Fontaines D.C. – Skinty Fia
Lange tijd hield ik niet van Fontaines D.C. Ik zei “Ja, weer een vent met een grote stem die schreeuwt over drie akkoorden die elkaar opjagen”. Kleine idioot dat ik was. Wat al ongelooflijk is aan deze band is dat, ook al zijn hun composities gebaseerd op vrij eenvoudige of zelfs simplistische structuren, ze erin slagen waanzinnige sferen te creëren door slim met de lagen te werken. Dit is waarschijnlijk het meest opvallende aan Skinty Fia, hun laatste album. Dit album is van begin tot eind een eerbetoon aan hun geboorteland Ierland, vanaf het eerste nummer “In ár gCroíthe go deo” dat meteen de toon zet, tot het voorlaatste nummer “I Love You”, een prachtige en zure liefdesbrief gericht aan Ierland. Over lagen gesproken, dit album is er ook een van vernieuwing met accordeon op “The Couple Across The Way”, synths, vocale harmonieën… Een echt succes.

Laura Rosierse – Coördinator VK

Suede – Autofiction
Klassieke en welbekende Britse rockiconen Suede brachten afgelopen september hun negende studio album Autofiction uit, daarmee scheurden ze nogmaals hun eigen regels aan gort. Autofiction is gevuld met vuige gitaarlijnen en gevoelige vocalen, dit is de bands’ punkalbum, een luide en kwade, passievolle collectie van elf nummers die niks klinken zoals andere punkbands, maar vooral ontzettend zoals het warme en herkenbare Suede. Ik vind troost in het feit dat klassieke bands blijven terugkeren met nieuwe muziek, en de jongere bands binnen hun genre laten zien hoe het hoort te klinken. Het is niet alleen een goede fles wijn die met de jaren beter wordt… Hetzelfde geldt, blijkbaar, ook voor muzikanten! 

Arjen Bloem – Schrijver

Big Thief – Dragon New Warm Mountain I Believe In You
Het is dromerige indiepop die slaagt in elke vezel.

Anouck Bosma – Schrijver en coördinator live

Afterpartees – Family Names
Mijn favoriete album van het afgelopen jaar is Family Names van Afterpartees omdat ik hun muziek al een aantal jaar luister en de band consistent goede albums blijft maken en de muziek heel veelzijdig is. Aan de ene kant is de muziek fijn om te horen via Spotify, bijvoorbeeld als je in de trein zit, maar hun optredens zijn altijd zo energiek dat het live eigenlijk nog beter is. Het was ook het eerste album dat ik ging luisteren na de laatste coronalockdown en ik kreeg meteen weer zin om naar concerten en festivals te gaan.

Anne Brans – Fotograaf

COIN – Uncanny Valley
Het beste album van 2022 is zonder twijfel “Uncanny Valley” van de Amerikaanse band COIN. Op dit vierde album neemt de band je mee naar het paradijs, uncanny valley. Ieder nummer is een klein levenslesje op zich, verpakt in een catchy jasje. Door het dromerige ‘I Think I Met You In A Dream’ wil je heel graag verliefd worden. Op het opzwepende “Take The Stairs” wil ik dan juist een dansje doen. Met dit album heeft COIN ook eindelijk de oversteek naar Europa gemaakt, waar ze afgelopen november tourden. Uncanny Valley kwam daar nog beter tot zijn recht, een echte aanrader voor 2023 dus! 

Sarah Fluit – Schrijver

The 1975 – Being Funny In A Foreign Language
The 1975 is terug van weggeweest met een pracht plaat. Dit album voelt voor de fans als een thuiswedstrijd. Het album zit vol elementen die we eerder hebben gezien van deze band, prachtige lyrics, 80’s synths noem het maar op. The 1975 blijft verrassen waardoor dit mijn absolute nummer 1 van dit jaar is.

Evelyne Gorter- Schrijver en social media coordinator

Dez Mona – Loose Ends 
De prachtige albumhoes van Loose Ends geeft het eigenlijk al weer; dit album bevat tien op zich staande nummers die samen een mooi muzikaal boeket vormen. Soms iets stekelig, met hier en daar een doorn, maar ook stijlvol en ingetogen met kleurrijke arrangementen en bijzondere zanglijnen. Deze band heeft een totaal eigen stijl die je misschien het beste kunt omschrijven als kleurrijke alternatieve popmuziek. 

Lucy Olsman – Schrijver

Cavetown – Worm Food
Mijn favoriete album is verreweg wel het nieuwe album van Cavetown, Worm Food. Er zit naar mijn mening een stijgende lijn in hoe goed de muziek van Robin Skinner is, en dit vind ik dan ook zijn beste werk tot nu toe. Hij geeft goed weer hoe het er aan toe gaat in zijn hoofd, en de bijbehorende instrumentals zorgen voor een magisch geheel. Ik kan me erg relateren aan zijn verhalen. Als ik dit album luister krijg ik een gevoel van veiligheid, begrip en zachtaardigheid. Iets waar ik erg naar zoek in het hectische leven van vandaag de dag! Ik heb echt het gevoel dat dit album mijn dagen fijner en overzichtelijker maakt. Het is voor mij pure troost. Ik ben Cavetown erg dankbaar voor het creëren van iets wat mij zo gelukkig maakt.

Lucas Rebreyend – Schrijver

King Buffalo – Regenerator
Een van de meest interessante heavy-psych-rock bands van de laatste jaren, waarvan de muziek wordt opgenomen en geproduceerd door de gitarist-zanger. Zonder noodzakelijkerwijs het genre opnieuw uit te vinden, innoveren ze op elk album in termen van geluid, en dit is de laatste van de “lockdowntrilogie” bedacht tijdens de opeenvolgende opsluitingen van 2020. Psychedelisch, progressief, stoner, vele adjectieven zouden kunnen proberen de tracks te beschrijven die zich vaak uitstrekken tot lange contemplatieve improvisatietracks, zoals het titelnummer, een mengeling van meditatieve trance en verzadigde zwaarte.

Zaza de Vries – Schrijver

Florence + The Machine – Dance Fever
Na vier jaar is Florence eindelijk weer terug met een nieuw album. Dit album, mede geproduceerd door koning van de alternatieve popmuziek Jack Antonoff, is het complete plaatje. Florence combineert haar negatieve corona-ervaring perfect met metaforen rondom religie en oudheden. Het mooie is juist de duidelijke esthetiek die als een rode draad door alle nummers en door de albumart zit. Geïnspireerd op Midsommar, cults en vampieren. Een absoluut meesterwerk. 

Marieke Weeda – Schrijver

Cavetown – Worm Food
Dat hij op zijn 23e al zijn vijfde studio-album uitbrengt laat zien dat Robin Skinner (Cavetown) veel in zijn mars heeft. Op dit album is er dan ook weer te horen wat we van hem kennen: eerlijke en oprechte storytelling. Waar er bij zo’n definiërende stijl het risico is dat er veel hetzelfde gaat klinken, laat dit nieuwe album zien dat dit zeker niet zo hoeft te zijn: “worm food” valt op door de meer ontwikkelde en vernieuwende productie. Op verschillende nummers wordt er geëxperimenteerd met meer elektronisch geluid en stemeffecten. Ook bevat het album een verrassende samenwerking met Vic Fuentes (Pierce The Veil). Zo laat Cavetown binnen zijn zo gewaardeerde authentieke plaatje toch weer wat nieuws horen, wat resulteert in een album dat zeker een plekje in de top albums van 2022 verdient!

Paul van der Zalm – Schrijver

Hatchie – Giving The World Away
Het was een rijke oogst aan goede albums dit jaar van artiesten die popelden om weer nieuw werk uit te brengen en de hooggespannen verwachtingen waarmaakten, bijvoorbeeld Fontaines DC en Nilüfer Yanya. Ook konden we dit jaar natuurlijk niet om Wet Leg en the Arctic Monkeys heen en zeker Weyes Blood verdient ook een bijzondere vermelding. Mijn keuze viel echter al vroeg dit jaar voor ‘Giving the World Away’ van Hatchie. Harriette Pilbeam heeft wat mij betreft een perfecte alternatieve popplaat afgeleverd met een (mede dankzij Jorge Elbrecht) sublieme productie en ijzersterke nummers die stuk voor stuk blijven hangen en die ook live in Paradiso (ook al was het in de kleine zaal) overeind bleven.

Frank Carter & The Rattlesnakes maken in your face hardcore (post)punk. Na hun mega succes op Pinkpop stonden ze deze maand 2 keer in een ramvol TivoliVredenburg. Wij mochten Frank Carter en Dean Richardson (gitarist) voor de show een aantal vragen stellen.

Wat was jullie eerste echte aanraking met muziek?
Dean: Mijn vader is gitarist. Ik sliep vanaf jongs af aan in hoekjes van pubs wanneer hij daar met zijn band aan het spelen was dus ik zat er vanaf jong al in. Mijn moeder is deel van de Elvis fanclub dus ik kreeg het van allebei de kanten al vanaf jongs af aan mee. Ik realiseer me nu pas hoeveel geluk ik daarmee omdat dat niet het geval is voor iedereen. Er was constant muziek aan in ons huis, stilte mocht eigenlijk niet.
Frank: Eerlijk gezegd, voor mij is het hetzelfde, mijn vader was DJ dus er was altijd wel muziek aanwezig in huis. Eén van mijn vroegste herinneringen met muziek is dat ik gewoon aan het rond dansen was in huis, en nu doe ik dat met mijn dochtertje.

Jullie hebben onlangs de single ‘The Drugs’ uitgebracht met Jamie T, hoe was het om met hem te werken?
Frank: Het ging goed, hij is geweldig en ik ken hem al een lange tijd. Ik wou al een lange tijd een keer met hem samen maar het kwam er toen gewoon nooit van. Tijdens de pandemie belde hij mij random op en zei hij: “Ik ga een album maken” en hij had het idiote idee om een album te maken met 80 liedjes en ik zei: “Jamie, dat is een slecht idee”. Uiteindelijk begonnen we wat Misfits liedjes te zingen en dat was heel leuk, toen zijn album uitkwam stuurde ik hem een berichtje en zei: “Ik vind het te gek, het is geweldig”. De week erop zat ik in de studio en vroeg ik Jamie of hij ook op ons album wilde spelen.
Dean: Het was zo leuk, nietwaar. Ik denk dat je zo weet dat die dingen juist waren. Het is belangrijk om met iemand naar de studio te gaan die je vertrouwt, je moet je ontspannen voelen. Ik had hem nog nooit eerder ontmoet, we brachten die dag door in de studio en het voelde meteen goed. Zo weet je dat het goed gaat klinken.

Wat was een van je favoriete momenten op tour?
Dean: Sommige van mijn favoriete momenten waren deze zomer, de pandemie was een grote factor bij het toeren. Daarvoor waren we tien jaar niet op tournee, de enige kloof die we hadden was de pandemie.
Frank:  Wat het voor ons als band en als mensen deed, het gaf ons een heel nieuw perspectief op wat we hadden en wat we dan zouden kunnen verliezen. Het niveau van waardering dat ik nu heb voor touren en muziek is waanzinnig. Ik ben er kapot van dat ik het ooit als vanzelfsprekend heb beschouwd. Als je erin zit en je doet het tien jaar lang elke dag in drie bands, dan is het werk, weet je. Nu ga ik elke dag met veel plezier naar mijn werk, nu doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat ik me 200% goed voel als ik het podium op loop. 

Touren is natuurlijk iets heel leuks en een kans die niet veel mensen krijgen maar word het touren niet saai?
Frank: Saai? Nee.
Dean: Nee, het reizen kan heftig zijn. Ik denk dat je er snel achter komt of je iemand bent die van reizen houdt of niet. Ik denk dat als je dat niet doet, je dit werk niet doet. De hoeveelheid tijd die we onderweg doorbrengen versus op het podium is enorm. Daar moet je dus van genieten.
Frank: Je bent altijd in beweging. Je doet altijd iets op een nieuwe plek. Touren is niet voor iedereen weggelegd, maar saai is het zeker niet. Ik weet wat je bedoelt, ik zie bijvoorbeeld veel lounges en veel hotels. Maar ik vind het nooit saai.

Je shows zien er altijd krankzinnig uit, het publiek wordt altijd gek en de sfeer ziet er onwerkelijk uit. Zijn jullie ooit geblesseerd geraakt op het podium?
Dean: Ik ben momenteel geblesseerd, dus ja, dat doen we. Deze doet echt heel veel pijn haha. We hebben elkaar allebei in een rolstoel naar huis gebracht. Frank blesseerde zich bijvoorbeeld in Berlijn aan zijn enkel.
Frank: Dean brak bijna zijn enkel in Polen, hij sprong van het podium. Ik deed een frontflip van het podium en ik blesseerde mijn rug. Ik weet niet precies hoe dat gebeurde.

Dat klinkt pijnlijk, denk je dat de blessures en gekte op het podium allemaal deel uitmaken van je podiumpresentatie?
Dean: Ik denk het niet. 
Frank: Ik denk dat wanneer we een show doen en we ons op het moment bevinden dat alle logica uit het raam verdwijnt. Je risico-inschatting is niet aanwezig en je leeft in het moment. Soms is dat moment dat je van het hoogste punt in de kamer springt, en ik leef graag als een kind. Ze hebben gewoon het meeste plezier, ze ervaren het leven gewoon en ze zijn onbevreesd en roekeloos.
Dean: Kinderen proberen zichzelf geen pijn te doen. We proberen onszelf geen pijn te doen, maar het gebeurt gewoon.

Wat is het gekste dat een fan heeft gedaan tijdens een show?
Frank: Soms nemen fans gewoon beslissingen en denk je: “Hier heb je niet over hebt nagedacht”. Gisteravond sloop dit meisje onder de barrière op het podium door, passeerde de beveiliging, rende het podium op en rende langs me heen en maakte de sprong. Ik had het gevoel dat ze die sprong onmogelijk kon maken. Ze landde op de barrière en viel gewoon.

Waar kwam het idee vandaan van de moshpit van de vrouw die jullie bij elke show hebben? (Dit is een vast onderdeel in de shows van Carter)
Frank: Ik denk dat elke artiest dat een onderdeel van de show zou moeten maken, totdat het rock-‘n-roll-landschap echt gelijk is en totdat er geen vrouwenhaters meer naar rock-‘n-roll-optredens komen. Elke band zou er een prioriteit van moeten maken, want dat is het minste wat we kunnen doen. Als blanken hebben we al te veel ruimte ingenomen, ik denk dat het nu onze plicht is om dat echt na te streven en een veilige ruimte voor iedereen te creëren, en zoals ik al zei, we hebben een platform, dus we hebben de verantwoordelijkheid om dat te gebruiken goed. Er is niets dat ik meer haat dan bands die nog steeds dezelfde oude retoriek van glamrock-shit uit de jaren 60 voeren. Het was toen niet cool en het is nu zeker niet cool.