Tekst: Marieke Weeda
Foto’s: Anne Brans
Waar velen de naam Maya Hawke misschien alleen zullen kennen van haar rol in hitserie Stranger Things, maakt ze zeker ook naam in de muziek. Met inmiddels twee albums op haar naam speelt Hawke op 3 maart voor het eerst in Nederland. Al uren voordat de deuren zullen openen staat er een lange rij richting de Melkweg, iedereen kan duidelijk niet wachten om Hawke’s ingetogen indiepop live te bewonderen.
Het voorprogramma wordt verzorgd door de Zuid-Afrikaanse zangeres Manu Grace. Ze praat wat met het publiek en komt comfortabel over op het podium, waardoor ze de aandacht van het publiek goed weet vast te houden. Ondanks de veel te harde bas uit de speaker die bijna door ons heen trilt is dit een fijne act om naar te luisteren.
Na de pauze verschijnt er in de nog donkere zaal een grote geprojecteerde maan op de muur achter het podium. Wat meteen opvalt als Hawke dan opkomt is de setting op het podium: in plaats van achter haar zit haar band in een cirkel om haar heen. In het midden van deze tovercirkel staat Maya zelf, voor de maan. Dit creëert meteen het gevoel van een intieme setting. Deze setting past dan ook perfect bij de eerste paar ingetogen nummers, beginnend met ‘Backup Plan’. Gevolgd door ‘Bloomed Into Blue’ zien we al snel meer van de connectie tussen Hawke en haar band. Ze beweegt zich tussen hen, kijkt ze aan en vertelt ze tussen nummers door hoe goed ze het doen. De gitaristen, beiden comfortabel zittend op een stoeltje, zijn ook meteen de tweede stemmen en soms duetpartners. Deze mannelijke stemmen blenden prachtig in met de kraakheldere stem van Hawke zelf.
Hawke lijkt nog wat onwennig op het podium. Dit geeft ze zelf ook toe: ze legt ons uit dat ze nog aan het leren is om meer ‘present’ te zijn op het podium. Lachend neemt ze een hap van een appel waarnaar ze refereert als haar ‘emotional support apple’. Tijdens het zingen lijkt ze vrij in zichzelf gekeerd, veel interactie met het publiek is er niet. Al lijkt dit de enthousiaste fans vooraan niks uit te maken; ze kijken vol bewondering toe, zwaaien, blazen zeepbellen als Hawke tijdens ‘Mermaid Bar’ de woorden ‘was full of bubbles for a minute’ zingt, en halen later A4’tjes tevoorschijn met de tekst ‘Maya we love you’ erop. Nadat iemand in het publiek flauwvalt stelt Hawke voor om met z’n allen even diep adem te halen, voel je voeten op de grond en adem mee. Dit soort interacties zijn wellicht haar eigen manier om toch contact met het publiek te maken.
Naarmate de avond vordert, lijkt Hawke zich wel iets comfortabeler te voelen. Haar recente album Moss speelt de hoofdrol, maar daarnaast speelt ze ook twee covers; ‘Into My Arms’ van Nick Cave & The Bad Seeds, en ‘I Wanna Be Sedated’ van Ramones, en in deze meer uptempo nummers komt ze meer los. Dit wordt gevolgd door haar eigen ‘South Elroy’ waar ze vrolijker meebeweegt.
Waarschijnlijk mede door het Stranger Things-succes bestaat een groot deel van het publiek uit jonge kinderen, vaak nog met een ouder naast hen. Wellicht voor velen zelfs hun eerste concert, waarbij ze nog niet zo goed lijken te weten hoe zich te gedragen. Slechts heel voorzichtig wordt er wat meegezongen. Maar als Hawke dan aankomt bij haar populairste nummer ‘Thérèse’ ontstaat er vanuit het publiek ook meer geluid, wat Hawke zichtbaar goed doet. Als ze uiteindelijk ‘To Love a Boy’ als toegift zingt, zingt het publiek met al een stuk meer overtuiging mee.
Hawkes onwennige eigenheid maakt haar heel menselijk en dat past eigenlijk goed bij de intieme, ingetogen sfeer. Voor degenen die hun aandacht erbij hielden was het een prachtige avond om helemaal op te gaan in de kalmte en schittering die Hawkes muziek en stem meebrengen.
