Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
Met maar liefst twee shows deed Cage the Elephant, met support SWMRS, Nederland aan. Zondag stond de band in een uitverkocht Tivoli Utrecht, gisteravond in een stampvol 013, Tilburg. Hier ging een intensieve tour door Duitsland, Frankrijk en Verenigd Koninkrijk aan vooraf. Cage the Elephant liet ons geloven dat ze nog net zo fris waren als bij de start van de tour. SWMRS had het hier iets moeilijker mee, maar ook deze band zette de zaal eenvoudig naar zijn hand.
SWMRS lijkt de ideale supportact voor punkrock acts, niet voor niets hebben eerder All Time Low, Blink 182 en Muse gebruik gemaakt van de kunsten van de jongens. Hoewel het geluid zeker in het begin niet echt lekker klinkt, gaan de bandleden vanaf minuut één vol gas. De zaal speelt hard to get en geeft pas (nou ja pas) in het tweede nummer toe. Hoewel SWMRS dus echt wel behoorlijk wat shows op zijn naam heeft staan en ervaren genoeg is, lijkt zanger Cole Becker bij het tweede nummer al buiten adem en ook zijn stem zelf klinkt wat vermoeid. Het mag de pret niet drukken, want de zaal heeft er inmiddels wel zin in en beloont de band al vroeg in de set met een feestje in de vorm van een grotere pit. Armen zwaaien omhoog en iedereen gaat zitten als Becker het vraagt. Natuurlijk zingen veel mensen ‘Lose Lose Lose’, de onofficiële hit van de band, mee. Het enthousiasme is zo aanstekelijk dat SWMRS het podium al weer verlaat voordat je het door hebt.
Huppelend als sprookjesfiguur komt zanger Matthew Shultz van Cage the Elephant op. De overige vijf bandleden hebben dan al lang de instrumenten opgepakt. Het is een begin van een groots drama dat hier opgevoerd gaat worden, zoveel is duidelijk. Niet voor niets wordt Shultz als frontman vaak in één adem genoemd met Mick Jagger en Iggy Pop. Vooral de laatste is voor Shultz een voorbeeld voor zijn podiumperformance. Het verschil met de supportact is meteen duidelijk. Allereerst is er het veel beter afgestelde geluid, een privilege waar een hoofdact wel vaker recht op lijkt te hebben. Daarnaast blijkt Shultz in topconditie. Hij haalt de vreemdste capriolen uit, als hij een stappenteller bij zich heeft moet die wel op 10.000 staan na het optreden en nog klinkt zijn stem nauwelijks buiten adem. Toegegeven, hij krijgt op de juiste momenten assistentie van backing vocals. Na drie nummers volgt even een relatief rustmoment met ‘Too Late to Say Goodbye’. En vervolgens gaat de band onvermoeibaar weer in galop. Cage the Elephant heeft een rijke bezetting, met waar nodig soms vier gitaren, dan weer twee toetsen. Hierdoor komt elk nummer ook live tot zijn recht en is de band zowel sterk op de subtiele momenten, zoals bijvoorbeeld bij ‘Cigarette Daydreams’, als de stevige nummers zoals ‘Social Clues’ dat goed strak wordt gespeeld. Natuurlijk speelt ook de zaal zijn rol goed, zoals bij het intro van ‘Trouble’.
De hele show lijkt een perfecte balans tussen serieus muziek maken en een goede show geven. Terwijl Shultz veel aandacht trekt met zijn striptease (tot aan fluorescerende sportbroek aan toe, waarna vrijwel alles weer aangaat) en vaak ware – al zingend- balletposes aanneemt, doen de overige bandleden bijna ongemerkt, zonder al te grootse gebaren, hun eigen harde werk. Alleen op het moment dat Shultz vertelt dat hij zo van de zaal houdt slaat de balans een beetje door naar over de top. Maar de nummers staan stuk voor stuk als een huis en Cage the Elephant geeft ons het gevoel dat ze vanavond extra hun best doen, zoals je dat gevoel altijd wilt krijgen. Misschien doet de band er vanavond wel echt een schepje bovenop, want door de annulering van de show in Milaan in verband met Corona is het vanavond de laatste show van de tour. Het maakt niet uit, wij voelen ons bijzonder en dit optreden staat in elk geval op de nominatie voor concert van het jaar.
