Tekst: Shannon van Eis
Foto’s: Anne Brans
Voor de drie leden van Britse band The Rills komt de EU-tour alweer ten einde. Waar hun verhaal ooit begon in Lincoln zijn zij nu in Londen hard aan het werk aan nieuw materiaal. Eerder deze maand kwam de aanstekelijke single ‘Spit Me Out’ uit. Hun grootste inspiraties liggen vooral bij bands als The Libertines en Fontaines D.C., maar ook Arctic Monkeys speelden in hun jongere jaren een grote rol. Vanavond staan in zij de Vessel 11, met Shaemless als support.
De avond wordt geopend door de vierkoppige post-punkband Shaemless, uit Nijmegen. Genadeloos en chaotisch, maar ze hebben het publiek in hun macht. Vanaf nummer één zijn alle remmen al los, met hier en daar een moshpit. Let je even niet op, dan staat zanger Daan Sturm ineens tussen het publiek. Soms gaat het er zo hard aan toe, dat je moeilijk onderscheid kunt maken tussen moshen en daadwerkelijk vechten.
Nadat de hartslag bij iedereen weer tot het normale is gezakt, is het tijd voor The Rills. Ze komen het podium op en nemen een statische houding aan, als een soort standbeelden. Dan wordt ‘Stardog’ ingezet, gedragen door een dreunende baslijn die je door de hele zaal heen voelt. Het publiek bewaart haar afstand, maar daar weet frontman Mitch Spencer al snel verandering in te brengen. De gedreven en aanstekelijke indiepunk wekt al enthousiasme op vanaf de eerste seconde. Spencer exclameert hoe blij hij is om weer in Nederland te mogen spelen.
Dat Mason Cassar een beest is op de drums, hoef je ondertussen niemand meer duidelijk te maken. Dat feit komt meer dan ooit tot zijn recht als ‘This Is Hell’ wordt ingezet. Ook worden er een aantal nieuwe nummers uitgeprobeerd. Het publiek juicht wat aanduidt dat ook deze nummers behoorlijk in de smaak vallen.
Na een klein uurtje zijn we alweer bij het einde van de show aangekomen. Als dan de snaar van je gitaar breekt, baal je enorm. Maar gelukkig schiet de gitarist van Shaemless te hulp door zijn gitaar uit te lenen. Het feest kan door. Soms zijn er nummers die je het liefst de hele dag op repeat luistert. ‘The Angler’ is daar één van en gelukkig zet de band deze in. ‘There’s no love lost, once again you’ve got it all to blame but yourself.’
Wanneer de jongens het podium aflopen, begint het publiek hoopvol te roepen. Even lijkt de band hier geen gehoor aan te geven, maar het publiek neemt duidelijk geen genoegen met een nee en dus pakken de jongens hun instrumenten weer op. ‘We hadden met elkaar besproken dat we geen toegift zouden doen’ zegt Mitch. Hij duidt aan dat ze dit nooit doen en dat dit eigenlijk tegen hun principes in gaat. ‘Dit nummer hebben we nog niet eens opgenomen, dus hij is nog héél nieuw.’ De band speelt in het begin ietwat voorzichtig, maar dat blijkt achteraf nergens voor nodig te zijn. Ook dit nummer wordt met open armen ontvangen. De show is nog maar net afgelopen, maar wij zijn al benieuwd hoe The Rills het op een groot podium gaan doen.
